Een aantal jaar geleden; Lotte was negen en Mick twaalf, fietste Marco met hen de Galibier op. Welliswaar in drie etappes, maar het was pure heroiek. Voorbijgangers klapten luid voor die twee kleintjes. Marco zelf fietste deze lelijke reus al acht keer waarvan de laatste keer nog maar drie weken geleden bij De Marmotte. Ik ken de Galibier voornamelijk als bestuurster van de bezemwagen, luid toeterend als ik de kinderen tegenkwam. Deze keer reden ze hem met commentaar van de drie fietsers; elke meter van deze lelijke reus is met spierkrqcht en wilskracht doorleefd en dat geeft hele scherpe herinneringen, bleek. Marco had het natuurlijk niet kunnen laten om na de doorwaakte nacht niet alleen de Galibier, maar in de ochtend ook nog even de Col de Telegraph te pakken. Vlak onder de top dronken we wat in het restaurantje waar een paar jaren terug de zege van de kinderen op de Galibier was gevierd. Marco bekende aldaar toch het intenst gelukkig te zijn bovenopde Galibier. Het is altijd goed om als vrouw je concurrentes te kennen. Ik boog voor de berg.