Ha, dat is dan weer het voordeel van je eigen werkgever zijn:
je kunt zomaar JA zeggen als er twee kaartjes langskomen voor de generale repetitie Van Lucia di Lammermoor van Gaetano Donizetti als die midden op een werkdag gehouden wordt.
Zo zat ik dus vanochtend om 11 uur in Het Muziektheater om daar pas om 14.30 weer uit te komen, de enige pauze was erg lang, waarschijnlijk omdat het lunchtijdstip maakte dat hij ook als voedertijd voor de artiesten gebruikt werd.
Op klaarlichte dag bij de Opera.
Het spektakel was er niets minder om, het dramagehalte ook niet.
Tot mijn nog steeds niet helemaal verdwenen verbazing, blijk ik van opera te houden, ook vandaag weer.
Het verhaal, gebaseerd op een roman van Sir Walter Scott, heeft veel weg van Romeo en Julia, inclusief familievetes, mallotige manlijke gedachtes over eerwraak en de toen nog heftig in zwang zijnde opvatting dat je als broer over de liefde en huwelijk van je zus beslist.
Als vrouw, zelfs als je operadiva bent, blijft er dan niet veel meer over dan romantisch en stiekem je eigen liefde te kiezen, bij dramavoorkeur natuurlijk het liefst een familievijand die op nobele reis moet zodat zijn brieven onderschept en vervalst kunnen worden, je dus als Lucia wenend om het trouweloos hart van je gezworen liefde alsnog bezwijkt voor de emotionele chantage van broer en het verstandshuwelijk aangaat hetgeen de natuurlijk net te laat terugkerende geliefde die van geen vervalste brief weet je dan weer al zingend zwaar emotioneel voor de voeten werpt, wat op zijn beurt uiteindelijk en onvermijdelijk leidt tot de moord van Lucia op de verstandsechtgenoot (in waanzin, dat als verzachtende omstandigheid) met daarna de zelfmoord van eerst Lucia en daarna haar geliefde
Voor de vrouwelijke hoofdrol betekende dit dat ze het grootste gedeelte van haar teksten liggend, kwijnend, hangend, kruipend ten gehore moest brengen, een gave apart volgens mij, erg knap. De slotscene van Lucia waarbij ze bijna een duet zingt met een instrument dat het programmaboekje een glasharmonica noemt, was kippenvel.
Naats de mooei Lucia, werd ook hetet koor gaandeweg steeds krachtiger en mooier en de geliefde van Lucia zong zijn verdriet ook heel aansprekend.
Ook helemaal prachtig vond ik het decor en het licht.
En toen na het slot de zaal begon te juichen en nadat het doek eenmaal gevallen was de spelers ook vanwege de geslaagde generale, was aan alle ingredienten voor een mooie dag ruimschoots voldaan.
Alleen wel wat raar dat het buiten nog stralend licht was.