De wilde aardbeitjes op het binnenplein van de school groeiden verstopt tussen de eerste herfstbladeren.
Zo’n heel klein rood aardbeitje dat daar nog midden in zijn groei zit te zijn, bijna weggemaaid door de grove houten bezem waarmee we vanochtend voor het eerst sinds de zomervakantie het schoolplein weer te lijf gingen. Lekker buiten aan de slag met een fysiek, hoofd leegmakend werkje, werd ik daar toch licht weemoedig van: zomer en herfst wel heel dicht bij elkaar met de herfst onherroepelijk aan de winnende hand. Arme aardbei, arme zomer.
Toch blijft het een zalig werkje omdat, terwijl je lijf voelt dat het er is (en waar het de volgende dag spierpijn gaat hebben), je hoofd zo de wolken in kan vliegen en zich schaamteloos aan dagdromerij kan overgeven.