Op de plek waar je vroeger Asterix en Obelix zo een wild zwijn had kunnen zien achtervolgen. Op de plek waar ik spijt had dat ik niet Zout op mijn huid van Benoite Grould niet ter herlezing had meegenomen (hier speelde het zich per slot van rekening gedeeltelijk af). Op de plek waar elke plaatsnaam vergeven van de Keltische invloeden en Bretonse ondertiteling een uitstraling heeft, die maakt dat je er geweest wilt zijn. Een ruige kust maar helemaal vergeven van de grootste hortensiastruiken die je maar kunt denken. Ik heb nog nooit zoveel hortensias bij elkaar gezien.
Wij sliepen aan de Cote Granite Rose en dat was goed te zien: niet alleen langs de kust en bij de granietmijn zelf, maar ook in de dorpjes, de hekjes, de straatstenen en zelfs de Amsterdammertjes waren van roze graniet.
Onderweg naar het verste westpunt van Frankrijk, passeerden we Brest, een erg lelijke stad. Dat er Brest 2004 was, vergelijkbaar met onze Sail, maar dan niet gratis, maakte nog iets goed.
