Over Sprookjes, Prinsen op witte paarden en Sprookjesprinsen, deel…

Dinsdag mocht ik in het kader van de Nationale Voorleesdagen mijn favoriete boek voorlezen aan de kinderen van groep 5 van onze Leonardo Da Vincischool.

Erg leuk.

Kom daar maar eens om in de politiek: een sprookje vertellen en dan een gehoor wat ademloos luistert!

Ik ben gek op sprookjes en iedereen die roept dat sprookjes niet bestaan, heeft het fout.

Uit veel sprookjes haal je wijsheden en motto’s waar je een leven lang op vooruit kunt.

Wel is het volgens mij zo dat sprookjesprinsen en -for that matter ook sprookjesprinsessen- niet bestaan, of minstens buiten het boek wat tegen kunnen vallen als je er over nadenkt.

Ik zal nooit vergeten, destijds mijn favoriete sprookje “De Kleine Zeemeermin”. Dat was nou echte liefde dacht ik toen als kind.

Toen ik na vele jaren mijn favoriete sprookje voorlas aan mijn oudste (ik had mijn “echte prins” dus al gevonden), struikelde ik als volwassen lezer heftig over de passage “de prins vond haar zo lief dat zij op het voetenmatje naast zijn bed mocht slapen”.

Au!

Die prins was op slag geen held meer. Om mijn teleurstelling was te maskeren bedacht ik er villein bij dat je stem opgeven (hetgeen de Kleine Zeemeermin doet) welliswaar als een daad van allesverzengende liefde gezien kan worden, maar toch zeer zeker niet als een daad van ultieme wijsheid, dus viel met de prins ook de kleine zeemeermin van haar voetstuk.

Dat opgroeien en volwassen worden een proces met ook hier en daar een desillusie is, bleek daar pijnlijk.

Ik was op slag mijn sprookjesprins kwijt.

Voor mij destijds een reden om het fenomeen prins op het witte paard maar eens te rationaliseren, altijd een goed wapen tegen teleurstelling:

De prins op het witte paard doet het goed in sprookjes, maar minder in de alledaagse werkelijkheid: wit is uitermate besmettelijk dus niet praktisch in het dagelijks gebruik. Als zo’n prins van zijn witte paard afdondert, niet denkbeeldig, wordt hij onmiddelijk een zandruiter met als resultaat veel stof en modder.

Geen wasmiddel is daar bij veelvuldig gebruik tegen opgewassen en de altijd aanwezige bleek in de wel werkzame wasmiddelen zorgen toch voor verbleking op ten duur. En wie zit er nu te wachten op een vale prins op een verbleekt wit paard…..

Mijn relatie met sprookjes en helden was daarmee aan een bijstelling toe.

Door terug te gaan naar de periode waarin prinsen op witte paarden voor mij nog geen rol van betekenis speelden, kwam ik toch weer aan een favoriet sprookje dat ik vandaag voorlas, maar daarover morgen meer.

10 jaar Servicepunt voor Ouderen

Bijna allemaal vrijwilligers in de keuken om op hun eigen feestje de anderen van eten en drinken te voorzien

Maandagmiddag even geen staf maar aanwezig op het jubileum van het servicepunt voor ouderen in de Cremerbuurt.

Feestelijk, met mensen van het eerste uur en nieuwere bezoekers: historie en veel betrokkenheid.

Een voorziening voor ouderen, maar er zijn heel veel oudere vrijwilligers die er zeker op zo’n dag als vandaag echt iets feestelijks van maken.

Veel historie en ook nog wel wat wensen voor de toekomst, waaronder de vraag of het nu echt nodig was om 70 cent voor de koffie en thee te rekenen omdat er ook veel mensen zijn met alleen maar AOW.

50 jaar NOS journaal

Toegegeven, ik heb genoten van alle historische beelden, items die ik vergeten was, nieuwslezers die ik niet meer kende en ontroerende momenten die ik me anders vast niet snel weer herinnerd had.

Toch ben ik blij dat er vanavond een eind is gekomen aan het eind van de NOS jubileumviering, het kreeg wat weg van een beetje teveel aandacht voor het eigen programma.

Toch kan ik niet ontkennen dat de tranen me in de ogen sprongen bij de vrijlating van Nelson Mandela en de scenes met Ed van Thijn op het Leidseplein: “weet je nog”, zeiden we tegen elkaar “daar stonden wij samen” en we wisten allebei nog hoe bijzonder we dat toen vonden en hoezeer het ook voor mij een nieuw begin en een eind aan die puber/jeugdjaren van anti-apartheisstrijd inleidde.

Mama tankt liever niet bij Shell, ookal mag dat tegenwoordig, weten mijn kinderen, terwijl ik dat elke keer ook weer tegen mezelf zeg.

Koud

Ik doe het eigenlijk nooit.

Wel koop ik altijd de daklozenkrant, maar ja dat ben je aan je eer verplicht als je midden in de voornaamste lezersgroep zit (vrouw, hoogopgeleid tussen 30 en 50 was het geloof ik).

Een bijna tandenloze man stond verscholen in een portiek aan de Overtoom en vroeg mij of ik soms 50 cent had.

“Ik probeer 3,50 bij elkaar te krijgen voor een slaapplek bij de HvO”.

Om 8.00 uur zagen wij vannochtend onderweg naar het zwembad de thermometer al op – 5 graden staan.

De HvO gaat om 16.30 pas open, dus hij moest nog wel even.

Klein geld had ik niet, maar zijn slaapplaats was nu wel verzekerd.

“Probeer zo lang mogelijk over de koffie te doen en dan binnen warm te blijven”.

Ik hoop dat hij inderdaad de rest van de dag zijn plekjes binnen vindt.

Cheesy en huiselijk

Om zes uur zeil ik het huis binnen om de oppas af te lossen.

Buiten koud, in de woonkamer moeilijk warm te krijgen.

De oppas heeft dus alvast de gordijenen dicht gedaan.

Wij hebben echt nooit de gordijnen dicht, maar eenmaal dicht ziet het er toch best gezellig uit.

Dochter Lotte kookt haar favoriete experimenteerrecept, dat wordt steeds lekkerder.

Oudste zoon vraagt of ik met zijn vrienden mee willen kijken naar DVD.

Beter dan “Mam mogen wij de huiskamer vanavond”.

Zoonlief is gek op Johnny Depp, we kijken Cry Baby: “Als je nu eens echt wil weten wat de term cheesy betekent, hier krijg je een goed beeld”.

Absurde en mierzoete parodie op Grease.

Of zoals hij zijn zus overtuigde: “deze film is nog onbenulliger dan de Teletubbies”.

Naar afloop via de Ipod op de installatie het gevecht van Youp van het Hek met een Ikea stapelbed.

De sfeer zit er goed in, de lachtranen drogen maar langzaam.

Met vier “Juveniles” breng ik de avond op de bank door.

Drie ondertussen het nachtleven in,

Even te druk

Tot nu achter de computer bezig geweest met mijn jaarlijks terugkerend feestelijkste klusje, goes with the job.

Vandaag veel gedaan: karde heen en weer tussen burgemeester, DWI, stadsdeel en gelukkig ook nog even de sportschool.

Resultaten:

Voorbereiding met Presidium, stadsdeelcommentaar op ontwerp uitvoering maatschappelijke participatie gegeven (was erg inspirerend om dat zo met zijn allen te doen) leuk gesprek met Schooldesk gevoerd waarmee

Over je heen laten lopen

Toen wij woensdagochtend stuurgroepvergadering Brede School hadden, kwam langs de zijlijn de vraag of ik nog nadere wensen had voor de onthulling van het bouwbord op de brede School later die ochtend.

“Veel meer dan dat ik straks bij het touw kan waar ik aan moet trekken kan ik niet bedenken” gaf ik terug.

Eenmaal op de locatie aangekomen schoot ik in de lach, want het touw hing ver boven mijn schamele 1.54 meter.

“ik heb het al gezien hoor en ik ga er wat aan laten doen”, riep de projectleider ter geruststelling meteen.

“Nee alsjeblieft niet doen, ik maak er wat van” zei ik ter plekke

Volstrekt onnavolgbaar, maar ik ben de baas, dus aldus geschiedde.

Daar stond ik met kinderen ouders, leerkrachten en andere betrokkenen voor het nog niet onthulde bouwbord.

Na kort iets over het belang van goede onderwijshuisvesting en de zichtbaarheid van het bouwen te hebben gezegd, ging ik over tot de plechtigheid.

“Ik heb alleen een klein probleemje, kunnen jullie raden wat dat is?

De kinderen hadden feilloos in”de smiezen: “je bent veel te klein, je kan er niet bij”.

Nadat ik vertelde dat je als wethouder twee dingen nooit moet doen – over je heen laten lopen en zeggen dat mensen je rug op kunnen – nodigde ik de kinderen uit om juist dat te doen.

Als onderste bouwsteen van een spannende en soms wankelende pyramide, beklommen de kinderen die gezegd hadden goed in acrobatiek te zijn mijn rug, ondersteund door de deskundige sportbuurtwerker, liepen ze over me heen en maakten samen mogelijk wat ik alleen niet kon: het touw van het bouwbord bereiken.

De onoverzichtelijke samenwerkende kluwen zorgde voor het resultaat, ik kon het touw van het bouwbord laten zakken.

Ik genoot, de kinderen volgens mij ook (voor zover ik dat vanuit mijn verstopte en beladen positie kon volgen) en afgezien van een gescheurde en bloedende nagel heb ik er geen fysieke gevolgen aan over gehouden.

De trotse hoofdrolspelers van de foto poseren graag nog een keer

De bouwlieden die nu dagelijks dit resultaat moeten waar gaan maken, gaan als ze dit bord zien vast met plezier naar hun werk en weten denk ik met die foto ook heel goed voor wie ze het doen.

Waarom deden zij dat…..

Woensdag aan het eind van de ochtend memoreerden wij met de onthulling van een Amsterdams bouwbord ons “Bouwen aan de Brede School” voor De Kinkerhoek.

Voor kinderen, leerkrachten en ouders een symbolisch moment:

De kinderen gaan nu tijdelijk naar een ander gebouw omdat hun gebouw verbouwd wordt.

De ouders niet alleen omdat zij hun kinderen nu naar een andere plek moeten brengen maar zij natuurlijk erg betrokken zijn bij wat het nieuwe gebouw hun kind straks gaat brengen.

De leerkrachten omdat ze zich helemaal kapot buffelden om de inhoud van de school tijdelijk te verhuizen, dat straks nog een keer terug moeten gaan doen en tegelijkertijd enthousiast moeten willen blijven om de voordelen van deze operatie: een eigentijdse ruimbemeten Brede School in hun eigen vertrouwde pand te kunnen blijven zien:

Verhuizen, verbouwen, stof, chaos en onzekerheid over hoe het er straks uit gaat zien: ernstige stressfactoren in ieders leven, dus zeker ook in dat van een school.

Toch weet en voelt iedereen dat we bouwen aan iets moois: de architect presenteerde een schitterend ontwerp, de aannemer bevestigde dat alles volgens planning loopt.

Redenen genoeg voor een klein symbolisch feestje voor de direct betrokkenen: Wij bouwen aan onderwijs en dat zullen we weten.

Investeren in goede scholen is volstrekt terecht als een van de belangrijkste speerpunten binnen Onderwijs benoemd in de afgelopen periode.

Zeker in Oud-West hebben wij daar veel werk van gemaakt, alleen duurt het vaak zo lang voor er iets van resultaat zichtbaar is.

Veel van de oogst mag ik in de komende twee maanden nog plukken, maar om het ook steeds meer voor de buitenwereld zichtbaar te maken dat er “aan de weg gewerkt wordt, vandaag het bouwbord.

Dit deden zij

Antwoord op de vraag wat deden zij.

Mijn rug op…..

Kijkersvraag:

Wat doen ze daar?

Wie verstoppen ze?

Tekst en uitleg volgt.