Maand: maart 2006

Woensdagmiddag was ik aanwezig bij de “uitverkochte” bijeenkomst over Cultuureducatie in Amsterdam.

De middag werd geopend door wethouder Hannah Belliot, voor wie het een van haart laatste publieke optredens was.

Zoals zij wel vaker doet, schoof ze de zorgvuldig voor haar uitgeschreven speech volledig terzijde en ging ze zelf los.

Deze keer was dat heel feestelijk want Hannah’s geloof in aandeelhouderschap en de waarde van cultuur voor het trots kunnen zijn op jezelf, je stad en je cultuureel erfgoed is zo groot dat het echt mooi is om haar verhaal daarover te horen.

Onderbroken door een optreden van kinderen die de woorden cultuureductatie zichtbaar in praktijk brachten en haar netjes bedankten voor haar nieuwe regeling en de “Belliotbudgetten”, leverde dat een warme opening op.

Cultuureducatie op school wordt makkelijk was de boodschap: u krijgt geld, meer dan u had, u mag zelf weten hoe u het uitgeeft en het moet op”” was de aantrekkelijke boodschap.

Mocca, de Voucherbank en het AFK staan samen klaar om het onderwijs daarin bij te staan.

Het enthousiasme was groot, maar het paneldebat leverde een door alllen geformuleerde hartekreet op: “Maak de Musea voor schoolkinderen gratis en zorg dat schoolkinderen tijdens schooltijd gratis met het openbaar vervoer naar culturele instellingen kunnen.

Ik ondersteun die oproep van harte, maar dat kan ik als vertrekkend bestuurder natuurlijk gemakkelijk doen.

Toch maar eens kijken of ik die gedachten niet bij de onderhandelaars voor de Centrale Stad kan influisteren als ik ze morgen spreek.

Zo moeilijk en duur hoeft het volgens mij niet te zijn:

Vraag op wat er nu aan inkomsten voor musea zijn door bezoek van schoolkinderen, maak een scherpe inschatting van hoeveel strippenkaarten er nu door het onderwijs verbruikt worden voor het huidige bezoek en je hebt het bedrag te pakken wat je zou moeten compenseren.

Volgens mij is dat bedrag te overzien.

Als dat er toe zou leiden dat scholen vaker naar musea en culturele instellingen zouden gaan, ligt de winst natuurlijk ook ruimschoots voor het oppakken.

De missie “tappen achter de bar” voor de mensen die altijd werken als wij feesten, is geslaagd.

We gooiden niets om, bleken mooie biertjes te kunnen tappen en konden de “drukte” prima aan.

Ze dronken alleen niet echt door, die klanten van ons.

Dus keken wij steeds begerig of het glas al leeg was om onze verworven tapkunsten in praktijk te brengen.

De omzet van de cola light en vitamiensapjes was ons wat aan de hoge kant, maar ja: De klant is koning en daar deden we het voor.

Zorgelijk is nog wel dat de klanten onze verrichtingen nauwgezet filmden met hun mobieltjes.

Die beelden duiken vast binnenkort op het intranet op

Onze VIPs, de stadsdeelbodes zagen er in ieder geval als tevreden klanten uit.

Dinsdagavond maar even geoefend want vanavond sta ik samen met ons sectorhoofd Middelen achter de tap bij de stamkroeg van het stadsdeel.

Een ode aan de bodes en de mensen van facilitaire zaken.

Altijd als wij een feestje/receptie of ontvangst hebben, zijn zij aan het werk.

En hoe!

Nu een keertje omgekeerd.

De “bazen” Dienstverlening achter de bar.

Om niet helemaal af te gaan, hebben we toch maar even geoefend.

De bekendheid van onze actie is ons al vooruitgesneld, dus het is vast druk in de kroeg vanavond.

Het is nog geen Pasen, maar ik heb mijn eerste ei gelegd.

Vanochtend was ik als enige ’s ochtends op de bestuursgang.

Het DB begon later want de heren collega’s hadden ’s avonds tot laat onderhandeld (aan tafel en/of in de kroeg na afloop).

Het geeft wel rust, dat niet onderhandelen.

Om het niet al te saai te maken, zit ik nog wel in de klankbordgroep voor de onderhandelingen in de Centrale Stad, maar daar gaat het weer om andere handige tijden: de onderhandelingen beginnen on 20 uur, dus zit de klankbordgroep daarvoor (snel eten in het gezin stoppen, het zelf op de fiets verteren).

Op het stadhuis was het gisteravond een drukte van belang: zowel binnen als buiten stonden camera’s de verschillende zaaltjes en langswandelende politici en potentieel bestuurders te volgen.

Als je de kranten mag geloven zijn de onderhandelingen gedoemd te mislukken: ik als naieveling blijf de sfeer maar positief en constructief vinden.

Heel voorzichtig ori

Tussen de bedrijven door ruim en verplaats ik mijn digitale verhuisdozen.

Van de week op het werk met een externe harde schijf; dat is meer verplaatsen dan opruimen, maar het schiet wel op.

Nu thuis: alles op de externe schijf en een compleet verse installatie van Windows staat klaar, de rest van de dag staat dus in het teken van herinstallatie van sturingsprogramma’s: eventjes offline.

Alweer afscheid: vanavond zat de agendacommissie onderwijs en welzijn van Amsterdam, samen met haar ondersteuners en een aantal bestuurlijke cultuurdragers uit de vorige periode (die we dus ook vast wisten te houden) bij elkaar.

Als een soort Mater familias van het collectief mocht ik speechen, te laat nu om dat inhoudelijk weer te geven, maar dat we wat met elkaar hadden, dat we de samenwerking in de soicale portefeuille door onze samenwerkende organisatie een stevige stap vooruitgebracht hebben, dat we daar best een beetje trots op mogen zijn en dat we dat graag naar de volgende periode over willen dragen en geven, kan ik nu nog net zonder typefouten kwijt voordat ik mijn bed in duik

De dag begon langdurig met het bijkomen van het afscheidsetentje van gisteren.

Omdat er vanaf negen uur al afspraken in mijn agenda stonden, gebeurde dat ook gewoon tijdens de overleggen, waarbij het eerste vanochtend al met afscheidgebak begon en men zich in het tweede overleg beklaagde dat niet ook zij taart op tafel hadden. Tja.

’s Middags speelde ik her en der een ondersteunende rol bij diverse onderhandelingstafels, dat blijft een leuke afkickactiviteit.

’s Avonds eindelijk even tijd om de spelfouten in mijn vele te laat geschreven stukjes te verwijderen en wat foto’s toe te voegen.

Het blijft riskant: te laat, soms met al wat alcohol achter de kiezen. De typevaardigheid neemt af, het bloemrijk en enthousiast taalgebruik nemen toe.

Bij een laat stukje kijk ik dus ook altijd ’s ochtends nog even na of ik er nog steeds wel achter sta.

Soms moet ik dan wel even lachen om wat ik er ’s avonds van gemaakt heb, maar laat ik het toch staan omdat het de sfeer van dat moment goed weergaf.

Zoonlief zag bij thuiskomst zijn moeder speechen door het raam van het restaurant van onze onderbuurman.

Hij kon het niet laten dat even op de foto te zetten. Een vaag sfeerbeeld

Dinsdagavond had ik een afscheidsetentje met de directies van onze scholen en een aantal mensen van onze afdeling onderwijs.

Daar waar het “echte” afscheid nog moet komen, was dit wel heel bijzonder.

Acht jaar lang, gingen wij voor elkaar: probeerde ik hun en zij mij te overtuigen van het feit dat we hetzelfde belang dienden en kwamen we daar meestal collectief uit.

Ik ga, zij blijven, maar na vanavond wet ik het weer nog eens extra zeker: wij zijn, en ook straks zij zijn een club die staat: wij gaan voor hetzelfde en ookal vertrek ik, zij zetten de lijn straks door:

Een geruststellende gedachte, terwijl ik tegelijkertijd in de vraag wie straks de portefeuille onderwijs gaat overnemen ook iets heb van “welke vreemde minnares gaat er straks met mijn lief van door”.

Ik laat geloof ik al mijn andere portefeuilleonderdelen gemakkelijker in vertrouwde handen over dan mijn cluppie onderwijs, maar als ik kijk hoe zij het met elkaar rooien, roep ik tegelijkertijd tegen mijn opvolger “kom maar op”.

Ons eigen afscheidsfeestje was helemaal goed, we spraken mooie en gemeende woorden naar elkaar, ik kreeg mooie, gemeende speeches, complimenten en kadootjes, t’is dat ik me heilig voor hand genomen om niet te ge- emotioneerd te raken, maar anders……..

We zijn nog niet klaar met elkaar maar dit was een mooi samen onderwijs moment wat straks in het grote afscheid niet meer over gedaan hoeft te worden.