
Tussen kroeg, abdij en kathedraal
Onze fotoapparatuur is niet geschikt voor dit soort foto’s,
maar ’t geeft een “bewogen impressie”
Vrijdagavond bezochten wij de voorstelling De Tempeliers in de kerkentournee van Th
Onze fotoapparatuur is niet geschikt voor dit soort foto’s,
maar ’t geeft een “bewogen impressie”
Vrijdagavond bezochten wij de voorstelling De Tempeliers in de kerkentournee van Th
Zondag 30 januari Ben je bang voor mij? manifestatie in Paradiso, al vanaf 11.30.
Ik beluisterde en bekeek via de stream van Fabchannel een prettig gesprek met Theodoor Holman, Prem Radhakishun en Rob Oudkerk als gespreksleider.
De beuk zat er meteen al goed in. Ik schrok er van. Bepaald ook niet de zachtzinnigste heren in het debat.
Als zij klaar zijn, ga ik maar eens even kijken.
Donderdagavond speelden wij Monopoly en deden we aan toekomststratgie.
In het huidige welzijnsveld kan het harde Monopoly en de voorheen zachte welzijnsvisie opeens zomaar hand in hand, lijkt het.
Twee keer per jaar hebben wij een bijeenkomst tussen onze welzijnsinstelling, haar raad van bestuur en onze welzijnssector.
Deze keer deden we dat informeel bij een etentje, maar met een stevige missie.
Wij hadden een Monopolyspel met de Oud-West welzijnslocaties meegebracht.
De welzijnsinstelling had een placemat met de wijkgerichte toekomststrategie: helemaal conform de wensen van deze tijd, dat het wel op 1,5 A4tje moet passen.
Naast het kibbelen over solvabiliteitsprocedures, waar ik zwaar aan hecht en het bespreken van de meest recente vervelende publicaties over het wel en vooral het wee in Amsterdams welzijnsland, hadden we ruim tijd om het over de toekomst te hebben.
Gelukkig maar, want al dat gedonder in de pers mag niet afleiden van waar het werkelijk om gaat: goede welzijnsvoorzieningen voor bewoners in de buurt:
Twee Brede Scholen in wording, 2 Voorscholen en meer onderweg, de zoektocht naar de beste OKC plek, het goed geografisch op elkaar afstemmen van de jongerenvoorzieningen, een stevige opdracht rond de wijkgerichte integratie van maatschappelijke voorzieningen en zorg: er is genoeg te doen.
Met een fikse dosis stellingen, kansen en stokpaardjes kwamen we een heel eind. Weg van het gedoe over uitvoering en beschikkingen van alle dag, ontstonden vergezichten en nieuwe idee
Dinsdagmiddag was ik bij de conferentie Wonen Zorg en Dienstverlening, Beter Thuis.
Een actueel en omvangrijk topic.
Vanwege de extramuralisatie van de zorg en de keuzevrijheid van de consument een stevige opgave voor alle partners om straks voor iedereen de geschikte woon- en zorgvorm paraat te hebben.
De muzikale intro van de conferentie liet niets ongezegd en gaf een mooi toekomstbeeld van de oprukkende rollator en scootmobiel straks in het straatbeeld. Wat er voor nodig was, hoe mooi het zou kunnen zijn, welke hobbels er nog overwonnen moesten worden, eigenlijk zat het er allemaal in, dus waren we aan het begin al klaar: Alleen nog even doen.
Daarna een introductie van Professor Jan Willenm Duyvendak die zoals van hem verwacht kan worden een aantal stevige nuances neerzette, waardoor er toch weer een stukje van de bijelkaar gezongen goede moed in de schoenen zakte:
Als idealen en bezuinigingsoperatie bij elkaar komen, is het oppassen geblazen, de nuance lijkt dan ver te zoeken.
Pas op de grenzen van de extramuralisatie, het tempo van de stad is hoog, de kans op isolement is groot: niet idere buurt herbert vanzelfsprekend vriendelijke buddies. Weten we eigenlijk wel hoe het de mensen die afgelopen jaren uit de instellingen zijn geplaatst is vergaan? Landden zijn hard of zacht?
Staat de volkshuisvestingsoperatie waarin er zoveel dure kopers bij moeten in de stad niet in tegenspraak met de gewone buurt en het dieaal dat ook zorgbehoefenden gewooon in de hwone buurt kunnen wonen waarin ook iets minder gewone mensen heel gewoon zijn?
Met die wijze lessen konden we het workshopgedeelte in.
Ik koos geheel tegen mijn natuur in voor de workshop met de vrolijkmakende titel “ergernissen en misverstanden” Niet echt mijn favoriete onderwerp, maar ik had zo bedacht dat als ik erachter kon komen welke dat waren, ik allicht een bijdrage zou kunnen leveren in het oplossen daarvan.
Het bleek te gaan over beeldvorming die de spelers op dit veld van elkaar hadden.
Volgens het zes kleuren/denkrichtingenmodel van De Bono, moesten we een beeld neerzetten inclusief positieve en negatieve eigenschappen van elk van de partijen: de corporaties, het openbaar bestuur, Zorgen Welzijnsinstellingen en de patienten/consumentenorganisaties.
Slimme tafelschikking zorgde ervoor dat de partij over wie daar geoordeeld werd niet aan die tafel zat.
De uitkomst was niet verassend: geen van de partijen herkende zich in de beeldvorming die anderen van hem had neergezet, daar is dus nog wat werk aan de winkel. Gelukkig werd wel van alle partijen benoemd dat ze heel betrokken waren, dus dat maakt de samenwerkingskansen groot.
Tot slot het onvermijdelijke paneldebat.
Als lid van de stuurgroep, was ook ik voor deze klus gestrikt.
Onder leiding van Hans Simons en met de grote “toch weer allemaal manlijke” spelers op dit veld, de wethouder wonen, de federatie van woningbouwverenigingen, de zorgaanbieder, het zorgkantoor en de patienten/consumentenorganisatie, bleek het niet echt strafwerk en had ik zelfs het idee dat het voor het publiek nog een beetje interessant was. Iets waar ik vaak aan twijfel bij korte paneldebatten die vlak voor de borrel vallen.
Tot slot opende de wethouder Zorg, Hannah Belliot nog een website Wonen Zorg en Dienstverlening waar alle spelers alle informatie en zelfs een aanjaagteam kunnen vinden.
Met zoveel betrokken partijen in het publiek en om de tafel, is het nu nog “slechts” een kwestie van doen.
Als wij in het DB van Oud-West beslissingen nemen, en dat doen we vaak, dan zijn we het vaak inhoudelijk wel eens. Van ons DB wordt geen politiek vuurwerk verwacht, maar een verstandig bestuurlijk besluit waar de raad met al haar diverse politieke achtergrond dan nog haar eigen inbreng op kan hebben en over kan stoeien.
Wij als DB’ers kennen de grenzen van het programakkoord en weten daar meestal binnen te blijven.
Over de vraag welke discussie er in de raad losbarst over de stukken die je uit het DB laat komen, hebben wij het vaak. De een vind dat moeizaam, de ander verstandig omdat wij als bestuur de discussie in de raad door al te wollige of al te kort door de bocht geformuleerde stukken, niet willen bemoeilijken.
Voor mij mag ieder zijn portefeuille behartigen zoals dat hem (heb nu eenmaal alleen maar manlijke collega’s) het beste past.
Maar als ik het idee heb dat iemand de discussie in de raad nodeloos ingewikkeld maakt door de wijze van formuleren, dan blijf ik daar even stevig bij stil staan.
Ik ben geen meesterstrateeg, maar ik denk liever een eerder na over het proces van de discussie, dan de inhoud ervan en denk daar zo ondertussen wel enige ervaring in te hebben.
Als ik roep dat je iets beter niet zo kunt presenteren heeft dat meestal helemaal niets met de inhoud, maar alles met het proces te maken. Zo’n discussie kan lang duren. In mijn beleving is iedere minuut die we er in het DB aan besteden goed besteed omdat we daarmee onnodige discussies in de raad voorkomen. Wat je dan soms lijkt te vergeten in de beoordeling van de tijd die je aan zo’n punt besteed, is dat je het op inhoud, en daar gaat het toch ook om, helemaal eens bent.
Woensdagavond bezochten wij nu voor de tweede keer de voorstelling De Tweede Stem van Het Volksoperahuis, een muzikale reli soap die “echt niets” te maken heeft met het leven van Gert en Hermien. Een nieuwe kijk op de evolutie een breuk met de kerk als het geloof zich opdringt dat God een kosmonaut is, Mozes destijds een radio heeft gehad daar op die berg, maar dat die helaas nooit is teruggevonden.
Dolle pret, zoals altijd bij het Volksoperahuis, in de Roode Bioscoop. Aldaar nog te zien t/m 29 januari.
Vanochtend zat ik met mijn drie collega’s onderwijs uit Bos en Lommer, Westerpark en De Baarsjes om tafel om de ruwe versie van een onderzoek naar verzelfstandiging van ons Openbaar Onderwijs te bespreken.
Wij werken al geruime tijd samen op het gebied van Onderwijs en hebben daar ook een schoolbestuurlijke samenwerkingsovereenkomst voor onder de naam West Binnen de Ring. Dat gaat lekker en in grote harmonie ook al zijn er wel 4 portefeuillehouders van drie verschillende politieke partijen bij betrokken. De samenwerking die wij als portefeuillehouders Onderwijs en Welzijn de afgelopen jaren hebben, betaalt hier echt uit.
Vanaf het begin hebben we ook de wens gehad om te onderzoeken of we gezamenlijk het openbaar onderwijs te kunnen verzelfstandigen en met zijn vieren samen
Afgelopen donderdag opende ik feestelijk en vroeg de Voorschool van de Annie M.G. Schmidtschool.
Geheel passend binnen onze Oud-West opvatting, zijn de groepen gemengd om er voor te zorgen dat de voorschool niet bijdraagt aan segregatie en om te bevorderen dat de kinderen ook elkaar vanuit hun verschillende achtergronden iets kunnen leren. Een vroeg begin van de ongedeelde samenleving.
Twee voormalige peuterspeelzalen verhuisden naar de school om voorschool te worden.
De kinderen hebben hun eigen schoolingang en zitten direct naast de kleuters. Met de voorschool opende ook de ouderkamer die voor alle ouders van de hele school is.
Net als bij een bruiloft waarbij de bruid vanuit het ouderlijk huis trouwt, verzamelden de kinderen bij hun oude peuterspeelzaal om samen naar hun nieuwe schooltje te lopen. Samen met twee peuters wandelde wij door ik papieren deur om zo over de drempel van de Voorschool te stappen.
Het geheel ging gepaard met veel ballonnen en een erehaag aan kleuters in de school die hun nieuwe schoolgenootjes op stonden te wachten en met een speciaal voorschoollied toezongen.
Om dit voor elkaar te krijgen is er keihard gewerkt door de school, de welzijnsinstelling, de leidsters en onze ambtenaar Carola, die heel toepasselijk direct na de opening met zwangerschapsverlof ging maar wel nog even het feestje van het resultaat kon vieren.
Ter gelegenheid van de opening had de voorschoolco
Zaterdagmiddag was ik aanwezig bij de lancering van de website www.broed.net voor de broedplaatsen van Amsterdam.
Deze lancering werd door Duco Stadig en Hannah Belliot bijgewoond op twee verschillende locaties, bij SMART projectspace en bij Marci Panis.
Tussen de twee broedplaatsen vond een livestream-verbinding plaats, die vanwege de nieuwigheid soms nog wat te wensen overliet. Maar ik heb het aan het werk gezien en een gesprekje met Duco Stadig aan de andere kant van de stad meegemaakt. Het geheel werd uitgezonden op Salto A1.
Naast een debat over de functie en toekomst van de broedplaatsen, waren er veel mensen van verschillende broedplaatsen aanwezig die buiten het debat, de livestream of website heftig aan het net werkten.