Maand: juni 2006

“Op de avond dat het kabinet valt, vieren wij feest in Paradiso”.

Het eerste applaus viel wel heel snel en makkelijk in de schoot vam de nieuwbakken presentator Mathijs van Nieuwkerk tijdens de zesde nacht van de 45 toeren Van Nederbeat tot Polderpop.

En feest bleef het.

De val als begin en Barry Hay als uitsmijter.met daar tussen in een keur aan bekende en onbekende artiesten. zonder meer het evenement waar je de grootste hoeveelheid diverse artiest per euro krijgt opgediend, deze keer ook nog smakelijk ondertiteld door Leo Popenceclopedie Blokhuis.

Thuis voor de buis ’s avonds dus alles gemist, maar dat halen we vandaag tijdens het zeilen met de voormalige studentenvakbond vriendjes ruimschoots in: het perfecte politieke napraat en analysegezelschap en dat in bikini op het water in Friesland: de omstandigheden zijn weer ideaal

Het begin van en nieuwe generatie bestuurders dacht ik ’s ochtends op 28 juni, toen ik met moederlijke trots onze zoon bij zijn surprise eerste rijles op de foto zette.

“Die kan Nederland wel gebruiken”, dacht ik er achteraan, “alhoewel nog meer automobilisten niet echt”.

Maar ja, 18 jaar en niet gerookt, dat was al heel lang de afspraak.

Little could I know dat terwijl wij vanwege het verjaardagsfeest geen televisie keken er in de kamer al bijna het nachtelijk startsein gegeven werd voor de vraag naar nieuwe bestuurders.

Het zal mij benieuwen hoe lang ook deze 28 juni weer in de herinnering zal blijven en wat de afloop voor gevolgen teweeg brengt.

“Mevrouw, mevrouw, zullen wij samen de wereld redden?”

Heel even waande ik mij Lo

Tegen de achtergrond van jammere aftocht van het Nederlands elftal, spelen bij ons de mooie herinneringen dezer dagen van 18 jaar geleden.

Van 25 juni tot en met 28 juni 1988 kan ik me nog bijna alles herinneren.

In mijn herinnering was de foto veel scherper dan toen ik hem nu weer zag.

Op het moment dat ik deze foto nam wist ik het eigenlijk al:

De stoere zeiler, de grote bos krullen, het stoere shaggie.

Ik viel toen op hem om de blijheid waarmee hij blij kan zijn

Het enthousiasme waarmee hij enthousiast kan zijn

Zijn verhalen

Zijn scherpe geest

Zijn hoge bergen

Meer wist ik toen nog niet

20 jaar geleden was het prachtig weer en nodigde ik hem uit voor een barbeque.

Nerveus en gespannen.

In blijde afwachting en zorgvuldige voorbereiding leende ik die dag Pink Floyd bij mijn neef want daar hield hij van (The Final Cut, mij toen volstrekt onbekend en nu al heel lang geliefd).

Bij mij gaat liefde door de oren en niet door de maag.

Om een lang verhaal kort te maken: we zagen de zon samen opkomen.

Samen maken we dat korte verhaal al twintig jaar lang.

De spanning in de huiskamer was recht evenredig aan de autostilte op de altijd drukke Overtoom.

Ons percentueel deel van de 16 miljoen bondcoaches was ruim aanwezig.

Ik waarschuwde mijn dochter dat mijn moeder mij tijdens zo’n wedstrijd wel eens een stevige blauwe plek had geknepen, toch bleef ze angstvallig mijn hand vasthouden.

Het mocht niet baten en dat tegen een ploeg die vanaf nu vast niet veel verder komt. Bah.

O ja, en om het commentaar morgen voor te zijn: Van ons mag Van Basten blijven.

“Goh, Mam dat is lekker dat mijn bureau zo opgeruimd is, dat was een tijd geleden!

En nu niet meteen gaan zeggen dat je er ontzettend voor geploegd hebt en dat ik het eigenlijk zelf moet doen. Ik geef je een compliment, ja!”

“Mam, wil je geen recensent worden?”

“Nee joh, dat kan niet, ik ben veels te positief”.

“Nou maar dat is toch juist goed voor de economie!”

De voetbaluitslag van woensdagavond verlost mij van een potentieel dilemma:

Wel in de Arena, maar geen voetbal.

Wel voetbal, maar niet in de Arena.