Maand: december 2007

Temidden van de plattelandsrust van de Achterhoek – slechts regelmatig verstoord door voortijdige carbietejaculaties bij wijze van folkloristisch vuurwerk- en uitjes als zwemmen en bowlen om het activiteitenpeil van het gezelschap op peil te houden, lezen we krant na krant na krant. Lijstjes, overzichten, voorspellingen en evaluaties: een geweldig jaar volgens het Volkskrantmagazine, een rotjaar volgens de Rubiaans gephotoshopte Linda. Ik aarzel, kies voor de kwaliteit van de Volkskrant, maar dan wel omdat zij “geweldig” gebruikten voor de condition humaine die door hen in een objectieve manier als jaarlijks beter wordend wordt geduid, zelfs als je de geweldsconflicten meerekent. Was me een tikkeltje t e positief, maar in dat denken wordt volgend jaar alleen maar beter.
Als we daar nou eens met zn allen voor gaan, richt dat een boel energie de goede kant op.

3n deze dagen waarin er best wel al genoeg gezegd wordt -genoeg is variabel, soms teveel, vaak te weinig- even een blogstilte ter bezinning.

Dit krijg je ervan als je van link naar link springt.
Hij is keihard, maar zou toch effectief moeten zijn.
Ik kwam hier linkend na een linkje richting de viral van Heineken.
Hij had mij wel te pakken moet ik zeggen:

Dat was weer eens onvervalst en ouderwets laat vannacht.
Had ik me voor vertrek van huis nog stevig zin in moeten praten -buiten was het koud- de warmte en het bed lonkten al.
Maar nee, het was toch een leuk bandje en ik had toch beloofd even langs te komen op de verjaardag van Klaus die hij daar vierde…. en kom op, dan zie je ook eens hoe het bij Pacific parc ’s avonds is.
Zoals altijd ben ik dan achteraf toch weer erg blij dat ik mezelf op pad gemotiveerd heb.
Het was een prima avond: natuurlijk begon de band helemaal niet om de aangekondigde 22 uur en waren de zorgen die we ons van te voren maakte of het clubpubliek wel in waren voor Bastards of Glitter volkomen onterecht.
De vorige keer dat ik ze hoorde spelen vond ik mezelf in lichte verbazing toch weer heftig dansend terug op nummers van Mud, Slade en The Sweet, waarvan ik vroeger de plaatjes uit de Popfoto boven mijn bed had hangen.
Deze keer was ik een wat observerender bui, maar dat was temidden van al die enthousiaste mensen – sommigen gaven nog net geen licht van vrolijkheid – geheel geen straf.
Eind van het liedje was wel, dat ik om vier uur pas mijn bed intolde.

Schaatsen op de schouders en even het ijs in het Vondelpark uitproberen.
We waren lang niet de enigen.
Tim, met zijn wekelijkse schaatslessen draait zijn hand niet om voor dit kleine stukje natuurijs alhoewel het verschil tussen kunstbaanijs en natuurijs hem wel stevig opviel.
De schaatspartij verwerd al snel tot een nieuw spelletje: ijshockey tussen mens en hond.
Tim is gek op honden en was al snel met de aanwezige honden en hondenbezitters in gesprek, zalig om te zien hoe open en onbevangen hij dan iedereen met zich meekrijgt.
Hij leerde van een joekel van een hondbezitter hoe hij met een balgooier de hond achter de bal aan kon laten lopen (zit, halt, zoek) en hij genoot met volle teugen.
Bij de tweede hond van behoorlijk kleiner formaat, leefde Tim zich uit bij het terug krijgen van de bal van de hond. De hond vond dat net als Tim een enig spelletje, dus als snel stoven zij met bal en vangstok over het ijs waardoor de hele actie veel weg kreeg van ijshockey.
Tim genoot met volle teugen, ik maakte langs de kant kennis met het sociale fenomeen van hondenbezitters en werd geduldig ingewijd in de psyche en de noodzaak tot strakke opvoeding van de hond.
Pas toen de zon bijna onder was en mijn voeten licht bevroren, kreeg ik Tim weer mee naar huis.

Terwijl de weldadige warmte van de sauna nog nagloeide, stapte ik de sportschool uit en de wel erge vroege donkerte op deze kortste dag in.
“Als ik je hier nu nog eens onverwachts tegenkom” sprak de man die in het donker zijn fiets los stond te maken tegen de man die achter mij aan de sportschool uitkwam, “dan zal ik je trakteren op…..”, hij dacht even na en zocht kennelijk naar iets passends “een glas wortel-tomatensap”.
Ik vond het een spectaculaire openingszin!
Ik hoop dat ze elkaar nog eens onverwachts daar tegen gaan komen, het plaatje in mijn hoofd was al helemaal af en zag er best gezellig uit: samen in de sportschool aan een glaasje wortel-tomatensap.
Of het lekker is, betwijfel ik eigenlijk maar soit.

Gisteren Tims kerstdiner op school, een dagje eerder dit jaar vanwege dan niet samenvallen het offerfeest, hij at zoveel dat hij een beetje pijn in zijn buik had.
Vandaag het traditionele kerstdiner van Kees en Henk in buurthuis De Havelaar.
Al jaren een erg leuk moment in het jaar, dit jaar even zonder de druk van het samenvallen met het schoolkerstdiner.
Het eten was dit jaar ongeevenaard lekker, o.a. bigosj met Vlaamse stoofpot, ik heb meteen om het recept gevraagd.
Leuk, lekker en heel gezellig.
En toen kwamen wij buiten en toen sneeuwde het….en dat is toch wel hardstikke mooi.

Natuurlijk wist ik eigenlijk wel dat ik een aantal fysieke onderhoudsbeurten ten tijde van mijn bestuursperiode lichtelijk verwaarloosd had.
Het onontkoombaar besef dat ik daar toch echt verandering in moest brengen na diverse strenge interieure monologen, was ook echt rijpend.
Mijn tandartsbezoek deze week had dan ook veel weg van de situatie waarin de garagehouder de auto bekijkt en droogjes zegt dat hij vast lang niet in de garage is geweest.
Mentaal gewapend – ja het was mijn eigen schuld, had ik maar eerder….- liet ik zijn observaties over me heen komen en gaf hem ruiterlijk gelijk alhoewel ik nog wel met gespeelde zekerheid ergens nog wel terug wist te geven dat ik het woord “kanaalbehandeling” na het vorige bezoek toch definitief uit mijn woordenboek had verbannen.
De tandarts was heel mild en verweet mij mijn trouweloosheid helemaal niet. Sterker nog hij bood mij grootmoedig aan om ons contact gewoon maar weer even wat te intensiveren..
Waar vind je nou zo’n man?
Ik heb hem gevonden – hij mij ook – dat wordt nog een bloeiende januari relatie die ik met open mond tot een bestendig happy end mag gaan brengen.

“Wij gaan naar de Dijk vanavond”
“Worden jullie dat nou nooit eens zat?” vroeg mijn dochter.
Nou nee dus!
Ze heeft ergens gelijk, we gingen gisteravond voor de zoveelste keer naar De Dijk, en zelfs voor de zoveelste keer naar de decemberconcerten van De Dijk in Paradiso.
Het leek alsof het met haar woorden in het achterhoofd weer nog mooier was dan anders.
De Dijk is gaaf, Paradiso is gaaf: De Dijk in Paradiso is extra gaaf en dat vinden ze zelf ook geloof ik.
Een golvende zaal en maar liefst drie toegiften: alweer zin in de volgende keer!

Een mens doet soms vreemde dingen op de vrije vrijdagavond.
Ik ging niet jaren 60 dansen en ook niet naar een bandje, want vond mijzelf te moe.
Wel ging ik op zoek naar bruikbare informatie voor mijn werk – ben op het moment bezig een leergang over breedbandige internet educatieve toepassingen voor het amsterdamse onderwijs vorm te geven- en klikte van link tot link een boel interessante dingen langs (ik doe dit al avonden lang en ben het nog steeds niet zat).
Tijdens een zelfvergund rustmoment vulde ik de online assesmenttool voor ICT competenties in het onderwijs van Ict op school in.
Met mijn ICT competenties zat het wel goed, competenties als leerkracht werden hier (gelukkig) niet getest zodat ik ook niet door de mand kon vallen.
Mijn onderwijservaring is beperkt tot de universitaire onderwijsstage en de laatste keer dat ik voor de klas stond was (afgezien van de symbolische lessen die ik als portefeuillehouder onderwijs mocht geven) zo’n 18 jaar geleden op een scholengemeenschap in Lelystad.
Mijn lesmethode, engels geven door de teksten van popsongs te analyseren en naar de muziek te luisteren werd door de leerlingen wel op prijs gesteld, de muziekkeuze minder: “Juf we hebben liever de Backstreet Boys dan uw Anne Clark en Pink Floyd”
Maar ja, dat was nog In de tijd dat ik de computer als niet veel meer dan een veredelde tekstverwerker zag, hetgeen me doet denken aan het grapje dat ik laatst hoorde: een kind ziet een typemachine en zegt “dat is een slimme computer, die print meteen!”