Of ik een serie avonden wilde voorzitten, was de aanvankelijke vraag….
Het antwoord daarop was redelijk voorspelbaar en eigenlijk ongezien het onderwerp: “natuurlijk!”
Het begin van een hele leuke reis: Het ging hier om een serie bewonersavonden in Zuideramstel met als thema “Prettig Divers in Zuideramstel“:
In deze serie avonden spreken inleiders over eigen leven en levenservaring als jood, christen, islamiet, boeddhist, humanist. Ze dagen ons uit de eigen positie, overtuigingen en levensstijlen eens door de ogen van een ander te bekijken.
Het werd dus niet het gebruikelijke voorzitten, maar gespreksleiden met als doel het persoonlijke verhaal over het voetlicht te helpen en de vragen en de gesprekken die dat oproept op een prettige manier te begeleiden.
Vanaf het moment dat dat me duidelijk werd heb ik met een mengeling van veel enthousiasme maar ook een beetje ontzaghebbende angst naar die avonden toegeleefd. Kan ik dat wel met al die religies? Lukt het mij als buitenstaander om de kern te pakken en kan ik de inleiders op dit punt daadwerkelijk ondersteunen om hun persoonlijk verhaal en niet een verhandeling over de religie te laten vertellen?
Over issues kun je iets vinden, meningsverschillen kan je beslechten, stemmingen kun je leiden, een debat kun je voeren, maar dit leek heel iets anders!
Je raakt aan persoonlijke drijfveren bij mensen waarbij je zelfs als atheist (ik ben een waardeloze atheist volgens mijn echtgenoot want kan mij bij de peroonlijke belevingen van religies best veel voorstellen en heb dan ook nog als atheist een opvatting, als niet moreel oordeel, over hoe je het als “goede” gelovige zou moeten doen “als je dan toch gelooft) niet anders dan respect voor kan hebben.
Tegelijkertijd vind ik dit deze serie een prachtig initiatief (diverse kerkelijke organisaties, stadsdeel, stichting Welzijn en de Maarten Lutherkerk als gastheer) en ben ik nieuwschierig naar de mensen die hier hun persoonlijk verhaal komen vertellen, natuurlijk naar het verhaal en naar wat dat met de aanwezigen aan gesprek op gang brengt.
We hebben ondertussen twee avonden gehad en ik vond het een feest! Natuurlijk ook een beetje omdat ik niet door het ijs gezakt ben en ik dit kennelijk best blijk te kunnen, maar vooral omdat er mooie verhalen kwamen en de aanwezigen in saamhorigheid hun nieuwsgierige vragen stelden.
Ik heb, blijkt maar weer, toch ergens diep in mij ontzag voor kerkelijke/religieuze omgevingen: geniet van de verlichte glas en lood ramen die ik tijdens het aanfietsen kan zien, begin mij vanaf moment A netjes te gedragen, ga iedereen koffie en thee aanreiken bij binnenkomst, terwijl niemand me dat gevraagd heeft en beslis monter dat de paaskaars toch vooral achter de inleider en niet achter mij moet branden (says who, denk ik dan, ik heb hier niets te zeggen), maar doe het toch en men is het er nog mee eens ook.
De tussenconclusie zou bijna kunnen zijn dat er een gelovige aan mij voorbijgegaan is. Dat gaat me dan toch weer net iets te ver, maar ik kan niet ontkennen dat ik en mijn nieuwsgierigheid en ook mijn “wat is er nog meer in het leven” meer genieten dan op grond van het simpel aanvaarden van deze klus, gerechtigd zou zijn.