Voor BOA naar Digital Dutch van KPN


Vandaag was ik samen met de directeur als bestuurslid van BOA, Breedbandnetwerk Onderwijs Amsterdam mee naar Digital Dutch een klantevent van KPN. Ons coöperatieve glasvezelnetwerk voor onderwijs en cultuurinstellingen in Amsterdam nemen wij af van de KPN en zij denken ook graag met ons mee over optimalisatie van diensten en content over ons netwerk, dus wij komen ook graag naar dit soort bijeenkomsten. Om te zien wat er aan innovatie is en natuurlijk om onze eigen toepassingsplannen te pitchen, want een beetje hulp van onze leveranciers en grote zakelijke partijen is daarbij altijd welkom.

We kregen een mooi overzicht van de innovaties in Nederland, een rondleiding langs alle mooie initiatieven in VR en een panel met “vooruitdenkers”. Zodra deze term tot functie verheven wordt, solliciteer ik meteen.

Digital Dutch VR

Voor mij was het de eerste kennismaking met een professionele VR bril en ik keek mij ogen uit. Niet alleen binnen de bril maar ook daarbuiten. Een setting waarin je met 98% mannen in pak zit en waarin alle pakken met heftige bril op in een digitale speeltuin zitten te genieten, daar kan ik ook buiten de bril om van genieten.

Ik genoot van alle aansporingen om vooral met “Big Data” aan de slag te gaan en van alle mooie voorbeelden -crowdmanagement, veiligheid en publieksroutering in de Arena tijdens een groot event als voorbeeld. Mijn inspiratiesensoren draaien overuren op dit soort momenten en ik geniet van de gelegenheid tijdens de netwerkborrel om onze toepassingen voor BOA hierin te pitchen.

Hiervoor binnen KPN de juiste accountmanagers te interesseren is een uitdaging op zich, maar we hebben er na vandaag toch weer twee medestanders bij. Netwerken voor iets waar je in gelooft blijft aan mij toch echt besteed!

Retourtje terug naar de Domstad


 

csweblog

En toen zo maar weer een dagje terug in Utrecht. Wel weer een treinreis, maar bekend parcours.

‘S ochtends een bijeenkomst voor de collega’s die niet mee konden gaan naar Arkin, die ik samen met de voormalig manager bedrijfsvoering organiseer. Kunnen we elkaar ondersteunen bij het solliciteren en mooie banen vinden? De animo is groot. Na een welkom rondje “vers zeer” en hoe sta je er nu na 10 dagen in, ontstaan de plannen en geven collega’s aan waar ze zich mee geholpen zouden voelen.

Een volgende datum wordt geprikt, ook weer op onze oude werklocatie. Vreemd hoe een plek al zo snel niet meer als de jouwe voelt. Het ongemakkelijke begroetingsknikje van de bestuurder die er nog wel zit, helpt hier niet bij. Voor hem op dat moment wellicht vervelender dan voor mij. Wij gaan door met zijn ex-werknemers, hij niet.

‘S middags een optreden met Het Amsterdams Smartlappenkoor tijdens een afscheidsreceptie voor iemand die met pensioen gaat, dus ik blijf in Utrecht. Lunchen met een oud-collega, daarna de laptop openklappen en in het zonnetje aan de slag bij de Winkel van Sinkel. Mobiele werkplekken, daar zou ik goed aan kunnen wennen.

De toegezongen pensionaris die na 44 jaar bij dezelfde werkgever zijn achtergebleven collega’s in zijn afscheidsspeech nog een belangrijke boodschap meegeeft, inspireert mij tot mijn eerste Linkedin blog.

Domikwil

Die ene leerkracht die het verschil maakt?!


Die ene leerkracht die het verschil maakt?!

Die docent die voor mijn zoon het verschil maakt(e), Robert Ceelen, inspireert al zijn hele leven jongeren. Zonder daar mee te stoppen, maakte hij in 2006 ook zijn eigen droom waar en begon naast zijn werk een theaterschool in Noord-Frankrijk. Hij kocht een prachtig vervallen huis in Aubenton, maakte een plan, verzamelde van overal spullen voor hergebruik en ging samen met veel van zijn leerlingen aan de slag om van deze plek zijn theaterschool, IHTs te maken.

Ik ken zoveel mensen die zo af een toe studiedagen, cultuuractiviteiten of werkweken organiseren of moeten plannen. Die mensen vraag ik: kijk hier eens naar, doe eens iets anders en organiseer iets in Noord-Frankrijk. Dit is zonder meer anders dan alles wat je eerder hebt gedaan en afgezien van alle creatieve voordelen: het is goedkoop en er wordt zalig gekookt. Bovendien ben je er binnen 4,5 uur.

(meer…)

Bliksembezoek aan de London Grid for Learning


Vandaag op en neer naar Londen geweest voor een bezoek aan de London Grid for learning. Zo’n vliegreisje moet echt wel een meerwaarde hebben boven alle nieuwe online vergadermogelijkheden en het doorlezen van brochures. Mijn inschatting dat we inspiratie gingen halen, klopte gelukkig helemaal.
Met een vertegenwoordiger van de gemeente en een schoolbestuurder bezochten we vanuit BOA de London Grid, het samenwerkingsverband van de 33 Londense Local authorities die samen het onderwijsbreedbandnetwerk in Londen verzorgen met een heel pakket aan diensten en onderwijscontentpagina’s met er dan een miljoen hits per dag. Zij zijn eerder begonnen en al veel verder dan wij.

De directeur had ruim de tijd voor ons genomen en de vragen die ik va te voren had voorbereid en opgestuurd mer dan beanwoord. We kregen op een hele open wijze een kijkje in hun keuken, in het businessmodel, in de do’s en don’ts en in de dingen die zij achteraf gezien anders hadden willen doen en waar wij dus nog van kunnen leren.
De motivatie en inspiratie gekoppeld aan een gewoon solide businesscase “t moet ook nog eens uitkunnen om sustainable te zijn” spraken mij zeer aan. Tussen de regels door kreeg ik ook nog een inspirerend lesje economie (je hebt 4 soorten geld: geld dat jezelf aan jezelf uitgeeft, geld dat een ander aan je uitgeeft, geld dat je voor anderen uitgeeft en geld van anderen dat je voor anderen uitgeeft, met dat laatste soort geld voel ik me altijd best een goede treasurer met de meeste voldoening)

Man uit Touet


“Man uit Touet” staat er sinds vorige week in mijn de contactenlijst van mijn telefoon.

Dit na een toeristisch uitje in een dorp Touet sur Var vlak bij de plek waar ik vakantie vier. Een dorp waar we tot dan toe altijd achteloos doorheen gereden waren onderweg naar Nice, behalve als we onderweg brood wilden, dan stopten we daar bij de bakker.
Er bleek veel meer dan de huizen langs de Route Nationale: een prachtig dorp op de helling van de berg.
Genietend van al de kronkelende kleine straatjes, “les ruelles” en de prachtig beschilderde deuren, daalde ik af naar een terrasje bij het station en beloonde mijzelf met een glaasje wijn aan het spoor.

De wat oudere man aan het tafeltje naast mij bood mij een tweede glaasje aan. Tevreden met mijn uitje en met best zin in een praatje en nog een glaasje, vond ik dat een goed idee en schoof aan aan zijn tafeltje.
Nadat we de crisis, de stand van zaken in de huizenbouw – hij bouwde huizen – en de uitverkoop van de Cote d’ Azur aan de Russen besproken hadden, belandden we bij het Franse Chanson.

Hij was benieuwd naar welke ik allemaal kende, best veel. Samen zochten we naar wie ook alweer de zanger was van Les Feuilles Mortes en kwamen daar niet op (schandalig, maar toch).
Ik beloofde het zodra ik op de camping terug was te laten weten (dat niet weten en wel willen weten vreet namelijk aan je geheugen totdat je het gevonden hebt), btw Yves Montand.

De man aan wiens tafeltje ik was aangeschoven, bleek een groot ambassadeur van het franse lied en begon spontaan niet onverdienstelijk zijn lievelingsnummers voor mij te gaan zingen, een mens kan het bepaald slechter treffen! Zijn lievelingszanger bleek Daniel Guichard, dat moest ik opschrijven en heb ik natuurlijk ook gedaan. Hij zong zijn favorieten. Ik beloofde plechtig dat ik thuis op het internet naar zijn zanger zou gaan zoeken. Dat heb ik vanavond dan toch dus ook gedaan.

Het geluid uit de clips op You Tube vermengt zich grappig met de herinnering aan die man (wil eigenlijk “dat mannetje” schrijven omdat het zo’n stereotiep was van die posters waarop je franse “mannetjes” aan een bolletje wijn ziet, maar mannetje klinkt als je het over een mens hebt zo onaardig) die diezelfde liedjes voor mij zong gewoon omdat ik even naast hem kwam zitten op dat terrasje. Ik zal morgen maar een smsje sturen aan “de man uit Touet”, dat ik hem hoorde zingen daar op dat terrasje toen ik de clips beluisterde.

Resident, Europa, La France


De vakantie dringt zich heftig op: Sinds 11 dagen aanwezig op mijn nieuw verworven residentenplek op mijn vertrouwde camping. Als eigenaar van een oude caravan en houdster van een seizoensplaats heb ik nieuwe rechten en aanzien. Daar maal ik niet echt om, alhoewel het hebben van een electrische afstandsbediening voor de toegangspoort me toch heimelijk best een goed gevoel geeft.

De contacten met de andere residenten, bijna allemaal fransen, zijn wel helemaal gaaf. Ik aarzel al lang niet meer om mijn mond open te doen, wordt opgenomen in het geheel en weet over steeds meer onderwerpen mee te praten in het Frans.

Vannacht was Europa aan de beurt. Met twee Europa positivisten (waaronder ikzelf) en twee contra’s hadden we tot diep in de nacht een gesprek over de kansen die Europa biedt. Mooi was het om te zien dat het geloof in Europa in sterke mate bepaald wordt door hoe je de “pouvoir”/macht van je eigen regering bepaalt. Als je nu al geen hoge pet op hebt van “hen die de macht hebben” dan voelt het extra gevaarlijk om die macht uit handen te geven. Daarnaast liep heel sterk de gedachte dat het individu van nu vele malen meer dan vroeger de mogelijkheden heeft om op zijn eigen manier nee te zeggen of om op een andere manier dan vroeger de invloed te laten gelden. Kortom de discussie ging niet alleen over Europa contra het eigen land maar ook over de potentie van eigen individuele initiatieven. Voorwaar (er zat een Belg bij dus vandaar wellicht de woordkeus) geen slecht gesprek en om half drie vannacht had ik toch echt het gevoel een serieuze bijdrage geleverd te hebben in een Franstalige discussie. Hetgeen wel betekende dat ik mijn dagelijkse zwemrondje om 9 uur toch even oversloeg.