Online Google matches

Was de afgelopen weken zovaak online, met zoveel verschillende missies en zoekopdrachten dat de Google sidebar in mijn mailprogramma bijna doldraaide.
Na een sessie kreeg ik zowel een advertentie sidebartip om te gaan leren Paaldansen, als de uitnodiging om interdim directeur in het onderwijs te worden.
Beiden natuurlijk even aansprekend en uitnodigend, maar hoe komt Google erbij?
Aaangezien ik veel zat op onderwijs, leren, leeromgeving, snap ik de invalshoek van Google wel, alhoewel ik dat paaldansen voor zover ik mijn binnenste zelf ken, toch nog niet echt een diepe wens van mij was.
Misschien heeft de zoekopdracht van mijn 10 jarig zoontje die zocht naar “sterke potions” als krachten voor zijn online spelletje, Google ook wel een beetje op het verkeerde spoor gebracht, of misschien ken ik mijzelf toch net niet zo goed als Google mij kent.

Ignas

Gisteren het droevige bericht dat Ignas is overleden.
Woorden als “te jong, te lief, te betrokken” helpen niet en maken het niet ongedaan.
Het idee dat de klappen in de verkeerde hoek vallen, zou suggereren dat er een juiste hoek is, en dat is natuurlijk never niet zo.
Ik ken Ignas als een hele lieve zachtaardige altijd betrokken mens en manager van WG Kunst, die voor Oud-West en daarmee ook in onze werkcontacten en vele borrels voor mij een grote indruk mooie dingen en een prachtig WG Kunst heeft achtergelaten.
Mensen als Ignas maakten het leven voor maatschappelijk betrokken kunstenaars in de voormalige ID regeling en voor iedereen die daarin gelooft, een stuk mooier.
Dat blijft.

Bootleg Beatles

Kaartje over Bootleg Beatles, 31 januari te Haarlem

“Ja” riep ik enthousiast, ik wil ook wel mee naar de Bootleg Beatles.
Ik ben niet van het slag “de of Beatles of Rolling Stones, je moet kiezen in het leven”.

Maar ja, dat was ruim twee maanden geleden….
Wil nog steeds wel graag, maar heb een afspraak.

Iemand geinteresseerd in mijn kaartje?

Blogging Blues

het leven liet zich deze week even niet bloggen.
Bezig met teveel.
Echtgenoot vertrokken om een krap weekje te skieen.
Bijna traditie maar nog net niet helemaal, als hij weg is pimp ik iets in het huis.
Deze keer iets te ambitieus plan: houten vloer schuren en lakken.
Prima idee, tot blijkt dat er geen lak op de vloer zit maar was.
Van was lopen alle schuurmachines helemaal vol.
Moest dus ook vrijdag richting Frankrijk gaan bekennen dat ik een mislukte verrasing had en dat hij de volgende dag in een puinzooi terug zou komen omdat het schuren nog een paar dagen extra zou gaan kosten.
Au.
Gelukkig bleek ik mijn avonden volgepalnd te hebben met leuke afspraken en spontane nieuwe leuke onmoetingen, dus iets van ontspanning (afgezien van te laat naar bed) was er ook.
We kamperen in de huiskamer en dat duurt volgende week wel voort.
Vanmiddag even naar het Bluesfestival in de Havelaar, perfecte pleister, ware het niet dat zoonlief het liefste meteen weer naar huis wilde.
Volgende keer beter, want wat me vanmiddag wel opviel was dat de blues live extra lekker klinkt als de blues ook in de lucht zit.
Ik had nog wel even willen blijven, dus.

Voor de Klas

“Kijk eens Mamma, zonder handjes”.
Deze tekst behelst al zolang ik mij kan heugen een soort van “zie je wel, je kan het meissie”.
In oorsprong slaat hij vast op een kind dat trots laat zien dat het met losse handen kan fietsen, ik gebruik hem altijd als interne dialoog met mijzelf als ik iets volbracht heb, waar ik van te voren nog net niet helemaal zeker van was.
In die categorie had ik er even veel de afgelopen tijd.
Gisteren stond ik als projectleider Glas in de Klas, voor het eerst na mijn studiestage “een beetje voor de klas” en al stond ik jarenlang voor publiek, hield ik toespraken en gaf ik soms een training, ik zal niet ontkennen dat ik dat best spannend vond.
Van inschrijving tot catering, van lesinhoud tot aanplakbiljet, van sprekers, tot deelnemersmotivatie, van badges (vergeten), van vraaggestuurd en dus nog niet weten wat er de volgende keer op het programma staat tot het inrichten van een stimulerende leeromgeving, ik mocht (zo voelt het) en moest het allemaal doen.
Gisteren was de eerste sessie van de leergang Glas in de Klas (een stimuleringsprogramma voor leerkrachten die al veel willen met ICT in de klas, in het kader van een stimuleringsprogramma voor het amsterdamse onderwijs omdat tegen de zomervakantie 85% van de amsterdamse leerlingen op school kan gaan beschikken over een supersnelle glasvezelverbinding en de schoolbesturen en de gemeente het wel een slim idee vinden als die dan ook gebruikt gaat worden).
Het “klasje was wat kleiner dan wat zich opgegeven had (gratis, vrijwillig) en de begeleiders (van de Pabo, Kennisnet, Boa en de Waag) zorgden nog net niet voor een bijna

De Gelukkige Klas in de buurt

Zondag naar de voorstelling De Gelukkige Klas door Fons Boer in buurthuis De Havelaar geweest.
Een hele lieve, kleine en ontroerende “one-man” voorstelling waarin Fons Boer (heb ooit nog eens les van hem gehad in verhalen vertellen) als acteur, verteller en zanger, Meester Staal, Theo Thijssen in zijn toespraken als lid van de Tweede Kamer en zijn eigen schoolherinneringen vermengt tot een mooie impressie van de tijd van Theo Thijssen en een ode aan de onderwijzer.
Prachtige foto’s van vroeger die niet alleen bij de vele ouderen in de zaal mooie herinneringen aanzette.
De voorstelling reisde langs vele bibliotheken, maar in het eigen buurthuis was dit ook wel heel bijzonder.
Veel ouderen, veel bekenden en een mooi sfeertje van weet je nog, ja zo was dat toen.
Een cadeautje meteen al aan het begin toen Fons Boer vertelde over zijn eigen lagere school de St. Lidwinaschool, met “bovenmeester Ram” waarop een oudere dame op de eerste rij riep “dat was mijn vader”. Natuurlijk mocht zij even dicht bij het diascherm naar haar vader komen kijken en was de dame even geen toeschouwer maar als ervaringsdeskundige een actieve deelnemer in de voorstelling.

Emigreren in het digitale tijdperk

Ziek of niet, woensdagavond kroop ik achter het stuur om samen met mijn zusje naar Hoek van Holland te rijden.
Met veel familie en vrienden zwaaiden we daar mijn andere stoere zusje en haar vriend uit die naar Nieuw Zeeland emigreren.
De boot roept wel oude plaatjes en Polygoonjournaals op aan zwaaiende mensen op kades die met de Holland Amerika lijn emigreerden en het had dan ook wel iets romantisch om ze op de boot te zetten.
Het verschil met vroeger kon niet groter zijn: ze gingen alleen maar naar Engeland met de boot omdat je van daaruit twee keer zoveel bagage in het vliegtuig mee mag nemen en de boot was in geen velden of wegen te zien, dus zwaaien langs de kade, ho maar!
Maar toch.

Zat je vroeger als emigrant weken op de boot en als achtergebleven familielid tijden te wachten op een brief uit het verre vreemde, nu gaat dat allemaal een stuk soepeler.
Zie daarvoor onderstaand nieuwe mediaverslag van voorbereiding tot aankomst:

Om er voor te zorgen dat de emigranten ons zo vaak, snel, mobiel en goed mogelijk op de hoogte kunnen houden, gaven we ze een laptop mee.
Die werd een paar weken van te voren zorgvuldig uitgezocht, zodat alle foto’s en muziek van thuis lekker mee konden en alle mobiele toepassingen vast even ingeoefend konden worden.

Met alle camera’s voor ogen van twee kanten, niet vergeten ondertussen ook nog te zwaaien.

Bekend geluidje op de computer, het eerste Skypecontact: Liefs uit Londen

Offtime

Toen ging het mis.
Geen ontkennen aan: ziek, geveld, gekluisterd binnen een kleine straal tussen bed en toilet.
Timing ideaal, per twee uur een afspraak afzeggen: er gebeurde zoveel, er moest zoveel, de leergang begon in minder dan een week en wellicht na een paar uurtjes slaap…?
Maar nee, 3 dagen bijna geheel uit de running wat echt moest ging bleek per taxi, wat echt niet kon wachten laptoppend/tobbend vanuit bed.
Sinds gisterenavond weer on my feet, en nu een boel in te halen.

gebalsemde lippen

Moreel en Imago trokken dwingend aan mijn schouders vanochtend, “mee jij, wij willen powerboost, upgrade, hebben behoefte aan instant gratification”.
Dat ik gisteren voor het eerst in onze 19 jaar oude Mahjongcompetitie de gedeelde 3e plaats had behaald, vonden ze niet genoeg.
Terecht, mijn kinderen schieten ook altijd in de lach “je hebt het de helft van de deelnemers zelf geleerd en toch win je nooit”.
De dames M en I die zich even geheel buiten mij leken te bewegen ,sleurden mij mee naar de kapper en kregen daar iets voor elkaar wat mij nooit lukt: we konden meteen terecht.
Buitenkansje, ook al omdat de kapper geen laffe loungemuziek maar harde Iggy Pop had uitgekozen.
Iggy in de oren en en een kapper met een massage aan het hoofd, deden het goed.
De dames glimlachten spottend naar mijn nog wat bokkige hoofd en wisten dat ze de strijd al lang weer gewonnen hadden.
Als blijk van waardering kocht ik voor ons alle drie een knalroze lippenstift: niet

Normaal?!

“Breedbandinternettoegang moet net zo normaal worden als het schooluniform” citeert Webwereld in dit artikel.
Ik mag toch hopen dat de toegang tot breedbandinternet voor nederlandse scholieren erg veel normaler wordt dan het dragen van een schooluniform.