Italie en afscheidsreceptie

Vrijdagmiddag: de uittocht van half Nederland overleefd, niet zonder files.

Slapen in Munchen en de rest van de reis filevrij.

In eindbestemming Bezecca snel settelen en boodschappen doen want bijna zondag en de da daarna 1 mei: geen winkels open.

Zitten we net lekker opons terrasje:

‘ wil jij weten wat je afscheidsreceptie gekost heet?’

Nou nee, want volgens mij heb ik die gekregen.

Ja maar het staat in Het Parool afgezet tegen dat van andere stadsdelen., zegt mijn echtgenoot.

Oh maar dan is het makkelijk, zeg ik.

In vergelijking met andere stadsdelen zitten wij altijd in het midden, behalve als het om Dienstverlening gaat want daar scoren we altijd bovenaan.

En ja hoor, het klopt weer: in het midden

Goed dat dit soort dingen gepubliceerd wordt.

Ik heb van elke minuut van mijn afscheid genoten, zo’ n prachtig feest.

Ben tegelijkertijd blij dat ik de diverse kostenposten niet heb hoeven accorderen en dat we weer netjes gemiddeld scoren .

Mijn afscheidsfeest zal me nog lang heugen en ik geniet nog steeds na.

Maar deze week eerst even vakantie met familie en vrienden.

Vakantie

En dan nu op vakantie

Gezoden Worst

Gekker moet het niet worden.

Alweer aan de gidswandelingen.

Zeker twee uur na begin ben ik hemelsbreed nog geen 300 meter opgeschoten.

Zojuist drie kwartier doorgebracht inde Groene Waterman, hofleverancier voor de artistieke rebellen: een pracht boekwinkel met grote thema afdeling filosofie.

Nu zit ik in de oudste taveerne van Antwerpen Quinten Matsijs destijds vaste pleisterplaats van Willem Elschot.

De specialiteit van het huis zojuist maar besteld. Twee weke worstjes liggen me glibberig aan te kijken.

Volgens het boekje eten?

Ik hoop van harte dat het bevalt.

De volgende pleisterplek in mijn wandeling is alweer een kroeg en van hieruit te zien. Eerst maar een extra blokje om dus.

Pracht en Praal

Vanmiddag maakte ik dan echt wel een wandeling volgens het boekje (Antwerpse toeren door Antwerpen Averechts een aanrader, ik zit regelmatig te schateren bij de teksten en ze laten jangs allemaal mooie plekken gaan).

Het boekje is gek op terrassen, ik ook.

Ik genoot er velen.

De wandeling voerde mij langs “stadspaleizen, paardenstaarten en peies” oftewel door Zurenborg en de Cogels-Osylei.

Ik keek mijn ogen uit.

“De stijlenkermis van de belle

Kunstlicht

Het wordt vast weer een feestelijke happening.

Vooral naar toe gaan.

Volgens mij wordt dit de eerste opening van mijn opvolgster Yvonne.

Ik loop door Antwerpen en blijf even uit de buurt van offici

Mijn Antwerpse fascinatie

Zojuist weer uit de eeuwen der boekdrukkunst gestapt, het zonnetje op de Vrijdagsmarkt weer in.

Dezelfde twee mannen als vanochtend, maar ettelijk wat pilsjes later, begroeten mij vriendelijk terug op het terras.

Zo’n 22 jaar geleden: ik werkte 4 dagen per week in een restaurant, studeerde en was actief bij de studentenvakbond.

Opeens was de energie even op.

Ik kocht een treinkaartje naar Antwerpen en kneep er alleen tussenuit.

Aldaar elke ochtend naar de studiezaal van Museum Plantin Moretus.

Op de VU volgde ik een college boekdrukkunst en in de studiezaal zocht ik in de oude annalen naar werken van de drukker waar ik mijn werkstuk over schreef: Adrianus Vlacq.

Met grote voorzichtigheid mocht ik de eeuwenoude titelpagina’s tussen mijn vingers houden.

Het moet een vreemde verschijning geweest zijn dat kleine blonde meisje tussen al die grijze heren, maar ik genoot.

De lastigste studie was destijds eerder hoe je alleen uit eten kunt gaan zonder zelf te vinden dat je raar uit ziet. Dat lukte goed en daar profiteer ik nu weer van.

Vandaag was ik voor de zoveelste keer terug in het Plantin Moretusmuseum.

De fascinatie voor de oude boeken, het zetsel, de letterkasten en de oude persen is er nog steeds.

Vanachter mijn kopje koffie op het terras kijk ik naar de openstaande ramen van de studiezaal.

Thuis toch dat werkstuk nog eens opzoeken.

Wandelen zonder doel

Ik had een wandeling bestudeerd, leek me leuk.

Vanaf het hotel naar de startroute leidde ik mezelf enorm af.

Elke straat heeft een hoek, die kan je om, ook als je eigenlijk rechtdoor moet.

Moet?

Ik moest helemaal niets en ook van niemand.

Ik draaide elke hoek om die me leuk leek, stopte bij het eerste zonnetje voor een terrasje.

Daarna “hoekte” ik weer lekker verder en zag stukjes Antwerpen en binnenhofjes die ik nog niet eerder gezien had.

Twee uur later kwam ik per ongeluk toch op het startpunt van mijn wandeling.

Kwam alles toch nog goed.

De trein

Kop koffie, plaats aan het raam.

Tot Rotterdam serene rust.

In Rotterdam kreeg ik gezelschap van twee vrouwen met een kind.

De vrouwen hadden geen zin in het kind.

Het kind had geen zin in de treinreis.

Boeiend.

Het kind glibberde heen en weer over zijn plaats, bij voorkeur met zijn benen in het gangpad.

Moeder nestelde zich zo breed dat ik me maar wat smaller maakte.

De andere vrouw tegenover mij zakte weg in de stoel en liet haar hoofd hangen.

Ze zag er verongelijkt uit.

Moeder vond dat het kind op zijn stoel moest blijven zitten.

Haar sturingsmechanisme was weinig effectief.

Moeder boos, kind niet blij.

Ik verdiepte me in mijn boek en onderdrukte de neiging om een gesprekje met het kind te voeren.

De malaise er om heen was te groot.

Het kind dreinsde, de moeder dreigde, de andere vrouw zakte nog verder weg.

Opeens voelde ik een natte plens.

De koffie die eerder nog in mijn bekertje zat, lag nu over mijn schoot, mijn tas en over de Antwerpengids.

Niet het kind maar de mismoedige vrouw tegenover mij was de aanstichtster van de plotselinge regenbui.

De reactie was van hun kant was lauw, mijn “geeft niets hoor” was zelfs voor mijn doen ongemeen zuinig.

Het kind verveelde zich weer verder.

De moeder mopperde en had ondertussen de krant opgerold om hem zo af en toe terecht te wijzen als hij weer met zijn benen in het gangpad hing.

Het jongetje was slim, de draai en glibberaanpak werkte niet, dus bedacht hij wat anders.

Hij bedacht een quiz voor zijn moeder en bij elke vraag die ze goed beantwoordde straalde hij uitbundig en riep hij “goed zo mama”.

En dat vond zijn moeder wel leuk, ze ging zelfs lief naar hem lachen.

“

Alleen op pad

Maandag geen stafdag meer!

Vorige week ook al niet, maar toen was het Pasen.

Morgen huil ik daar nog niet om.

Maandag stap ik gewapend met mijn Waterkant tas in de trein naar Antwerpen.

Het afscheidcadeautje van het stadsdeel: een reisje naar Antwerpen om te onthechten en te ontspannen en even helemaal alleen te zijn.

Ik ga daar enorm van genieten.

Gewapend met mijn tas.

De tas is een cadeautje van de Waterkant. Zij zagen met altijd sjouwen met “een veel te grote tas” en maakten een hele persoonlijke, op maat voor de sjouwlast die ze me toewensten en met een prachtige foto van de kinderen die het feest van het bereiken van het hoogste punt van hun nieuwe schoolverdieping vierden.

Gewapend met de moeie voetengel en de chocolaatjes van mijn dochter.

Gewapend met de indrukwekkende Oudwestnu afscheidskrant die het stadsdeel voor mij heeft gemaakt.

Op pad met het ontroerende en beeldschone Bedankboekje van het Oud-Westse Onderwijs.

Met de Story en Priv

Afscheid in t kwadraat

Ik ben nog niet eens toe aan het verhaal over mijn eigen afscheid, toch gaat alles gewoon door.

De dag erna: het 25 jarig ambtsjubileum van Margreet, gelukkig ter onthechting niet op het stadsdeelkantoor, dus vond ik dat ik er op verzoek toch gewoon naar toe mocht en het was leuk.

Daarna het afscheid van de voorzitters bij de Burgemeester: veel plichtplegingen en woorden van dank, maar zo aan het eind van de werkweek bleef het elan een beetje uit.

Direct daarna was er een afscheidsbijeenkomst van de stadsdeelvoorzitters onder elkaar: wij kregen een sushiworkshop op een rondvaartboot.

Heel bijzonder. De sushijuf kreeg in een klap voor elkaar waar wij in de afgelopen vier jaar best ons best voor moesten doen: zij liet alle voorzitters hetzelfde doen: “nu mogen jullie allemaal je sushimatjes bij de strikjes vasthouden en dan…..

Wij volgden allen.

Die dame had met dat vermogen goud in handen, maar dat wist zij niet.

Zaterdagavond een afscheidsfeestje van GroenLinks voor alle vertrekkers.

Na alle afscheidsperikelen en mooie feesten van de afgelopen weken, was het zalig om gewoon weer even lang te mogen dansen