We gaan weer naar school – Vegen dus

De scholen zijn weer begonnen, de spandoeken hangen boven schoolroutes, met Tim wen ik samen aan de nieuwe juf, klas, kinderen en ouders (per slot van rekening krijg je als ouder die toch ook weer allemaal nieuw), Lotte heeft haar boeken en nu ook haar rooster en mag morgen week aan de bak, Mick is sinds een week student en loopt introductieprogramma’s, maar het echte weer naar school gevoel kreeg ik toch toen ik vanavond weer een mailtje kreeg “lieve vegers wie gaat er donderdag weer mee het schoolplein vegen”.
Ik verheug me er nu al op en mijn langzaam geschoold veegoog zag inderdaad dat dat zo na de vakantie best weer een keertje mocht gebeuren. Mijn tafelmoederklusje ben ik kwijt (helpen de tafels te leren hoeft volgens mij niet meer in de bovenbouw, maar daar komt vast wel weer wat voor terug), maar het vegen blijft: laat de herfst maar komen.

Uitmarkt

Dit weekend weer Uitmarkt.
Traditiegetrouw al jaren het evenement om met vrienden af te spreken bij bepaalde voorstellingen of bandjes, daar begonnen we bij de start van het studeren al mee, dus zie eerder item al 25 jaar geleden.
Vanavond was ik op de openingsborrel van de Uitmarkt in het nieuwe spannende gebied achter Centraal Station.
Vrienden stuuren al een programmasuggestie via www.uitmarkt.nl.
Toch wat anders dan zaterdagochtend in het Parool aanstrepen waar je eventueel naar toe wilt.
Het wordt vast weer een heel mooi Uitmarktweekend.

Interne verhuizing

Mijn wereld vernauwt zich dezer dagen tot papierbak, grof vuil en de gebruiksaanwijzing van in elkaar zet bedden:
Ikea is erg, maar als je niet bij Ikea koopt kan het erger: als de Denen de bedrijfsgeheimen van de Zweden stelen, en de verrekijker is niet scherp genoeg, dan ben je verder van huis, maar goed uiteindelijk lukt alles toch wel weer een keertje.
De inhoud van de ene en de andere kamer kwamen elkaar op de trap tegen, en de passage verliep zonder al te grote twist: twee pijnlijke ruggen van sjouwen en schroeven, heel veel bagage voor de vuilnisman, maar hoe het zou moeten zijn begint te gloren. Morgenmiddag een zakelijke afspraak in huis, de testcase of we het voor die tijd weer genoeg onder controle hebben.

Het leven draait weer door

Een echte begin maandag:
Tim voor het eerst naar groep zes
Mick zijn eerste dag sociale introductie aan de VU, gaf Marco en mij speciaal gevoel bij het ontbijt: ik 25 jaar geleden, Marco 24 jaar geleden aan ook aan die introductie, het stond ons allebei nog helder voor de geest. Clich

Lotte 17

Nog dwalend door de vele foto’s:
Lotte viert haart 17e verjaardag.
Met haar verjaardagsdatum 31 juli viert Lotte haar verjaardag regelmatig op de meest exotische plekken, bijna altijd midden in de vakantie: na San Francisco, Italie en diverse malen Frankrijk hier nu in de trein van Chicago naar Denver.
’s Ochtends zongen we in de hotelkamer in Chicago en ontbeten we met cadeautjes in een amerikaanse breakfasttent.
Hier het avondmaal met op de achtergrond het weidse soms lege amerikaanse landschap op de achtergrond met heel vaak het gele koren licht.

Verwerking en uitproberen

Terug van vakantie, zaterdagavond een weg zien te vinden in 1024 foto’s terwijl Marco boven druk aan het editten is op filmmateriaal.
Ik struin door de foto’s, geniet, maar vraag me ook moedeloos af hoe daar ooit een “webbable” selectie van te maken is.
Tijd om na het veelvuldig genieten van You Tube filmpjes als oefening maar een eerste zelf up te loaden (dat had ik al met al toch nog nooit gedaan).
Lotte filmt een werkende geiser met haar fotocamera:

Voor een webcam op de echt grote jongen The Old Faihfull kijk hier

Kiss and Ride

Nog nooit was ik zo dicht bij Lowlands als gisteren.
Helaas bleef het bij Kiss en Ride, waarbij The ride me dicht bij het terrein bracht, de kiss uitbleef want dat doe je niet meer als 19 jarige zoon.
Met een licht gevoel van spijt, de line up is gaaf, reed ik toch maar door naar mijn vergadering in Rotterdam.

Op de fiets

Wat een stad.
We fietsten vandaag de hele dag door San Francisco, helemaal goed.
Ik ben wederom betoverd door deze stad.
Mijn achterhoofd zint op mogelijkheden voor een langer verblijf later: wil Amsterdam niet nog meer met SF, moet Groen Links hier niet iets doen?
Voorlopig gewoon maar even genieten van het fietsen, de piepkleione vredesdemonstratie, de Height, de brug, de baai, de mensen, het uitzicht….en morgen weer.

San Francisco

Als je dochter op haar 17e besluit voor surfen in de wieg gelegd te zijn (direct na haar eerste surfles en haar eerste surfongeluk dat haar ruim 4 uur met pijn op de EHBO had laten doorbrengen) dan is dat heel wat btere en dan wanneer haar moeder op 44 (zes jaar geleden wezen de voortekenen die kant al op) besluit dat ze eigenlijk toch wel graag in in San Francisco zou willen wonen voor een tijdje. Dochterlief kan het allemaal zeker nog doen. Ik moet toch echt heftig gaan verzinnen wat mij voor een paar maanden aan SF zou kunnen verbinden.
Ik voelde het al eerder: wat een stad, voel me hier helemaal thuis.

Surfing San Franisco

Onze laatste dag in de camper brengt ons naar de kust vlak bij San Francisco.
Morgen de camper inleveren. Vandaag een rustdagje aan de kust.
Marco reserveerde de camping al een tijd geleden zodat we verzekerd waren van een plaatsje met Ocean view.
Lotte besloot hier ter plekke een eerste surfles te willen hebben en regelde dat heel daadkrachtige helemaal zelf.
Als onderdeel van de filmcrew zat ik samen met Janny met fototoestel en filmcamera in de aanlsag om al haar vorderingen en die van Marco vast te leggen. Vanuit een echte surfshop in Pacifica werden Marco en Lotte in de wetsuits gehezen en kregen zij eerst een kwartiertje droogsurfles op het strand. We filmden hun eerste pogingen die er bemoedigend uitzagen. Helaas kreeg Lotte ruzie met een tegenwerkend surfbord dat vol op haar hand klapte.
Na veel pijn en een dikke hand, werd Lotte door de surfleraar in het plaatselijke ziekenhuis afgeleverd, waar zij en ik samen keken of het in het echt allemaal wel zo mooi is als de Amerikaanse ziekenhuisseries beloven. We zagen geen dokter Mc Dreamy of Shephard, maar wel veel uren ziekenhuis. Ze waren er erg lief, maar hielden ons uiteindelijk wel 6 uur van de straat: na foto’s en de dokter bleek er gelukkig niets gebroken maar wel een stevige “contusion en bruises”. Met prachtige braces, pijnstillers en een zeer geavanceerde mitella, mochtn we het ziekenhuis weer uit, lukte het ons maar ternauwernood om de amper engels sprekende taxichauffeur ons terug te laten brengen naar San Francisco RV Resort, Pacifica Highway One. Gelukkig waren we nog net op tijd terug om “de zon in de zee te zien zakken” en heben we genoeg foto en video materiaal om het surfen toch nog in de herinnering een succes te laten zijn.
Bij de regsitratie in het ziekenhuis kregen we meteen een “financial advisor” toegewezen vanwege de rekening, maar op een of ander manier liet ons verzekeringsbewijs diepe indruk achter. We verlieten het ziekenhuis zonder ook maar en cent te betalen, een rekening mee te krijgen of een creditcard te hoeven trekken en dat terwijl de oudere dame die naast ons in de behandelkamer lag, gevallen nadat ze was geschrokken vn de seniorebus bij het dagactiviteitencentrum (gelukkig was de heup van deze 80jarige dame niet gebroken en mocht ze met haar kinderen naar huis), de rekening cash ging betalen voor ze het ziekenhuis uit ging.
Een bizarre tegenstelling.