Ik zou toch gezworen hebben dat ik niet van opera hield. En dat is volgens mij ook altijd zo geweest.
Toch hadden we met groot enthousiasme naar aanleiding van een artikeltje in de reisbijlage van Het Parool kaartjes voor Madama Butterfly in Toscane besteld waar het 50e Puccinifestival in Torre del Lago plaatsvond in het door Puccini ooit gedroomde openluchttheater aan zijn geliefde meer.
Op zich waren alleen al de omgevingsfactoren en de voorpret reden genoeg om van dit event te genieten.. Maar begin juni was ik in functie ook al bij een concert in de revalidatiekliniek waar arias van Mozart gezongen werden. Ook toen bleek ik tot mijn verrassing bepaald niet ongevoelig voor de zang die ik eerder echt nooit mooi gevonden had.
Madama Butterfly aan het meer in het theater met 4000 mensen was werkelijk schitterend. Ik heb van elke minuut genoten. Er werd onverstekt gezongen tegen een prachtig decor van een beroemde beeldhouder. De verhaallijn was ons vantevoren duidelijk, maar de tekst konden we niet echt verstaan in het italiaans. Het weerhield mij er niet van om behoorlijk geroerd te raken van alles wat ik hoorde en zag.
We hadden de mazzel om een camping te vinden die grensde aan het theater waardoor de thuisgebleven kinderen ook nog mee konden genieten, ik makkelijk op hoge hakken naar de opera kon en de artiesten na afloop in het campingcafe gingen nagenieten.
Ik ga er maar van uit dat dit niet mijn laatse opera geweest zal zijn en krab me even achter de oren over wat deze omslag nu betekent. Volgens het boek dat ik nu lees, zou het wel eens kunnen zijn dat ik in een liminale periode zit, waarin je extra vatbaar bent voor nieuwe invloeden. Ach en zolang dat tijdens de vakantie is en over opera gaat, kan dat vast geen kwaad.