De afgelopen week deden wij ons uiterste best om tegelijkertijd een zonnesteek en het Stendahlsyndroom (ziek worden van teveel aanschouwde schoonheid) op te lopen.
Terwijl het in alle steden meer dan behoorlijk warm was, zagen wij Lucca, Pisa, Rome, Florence en Venetie in minder dan een week. Eeuwen aan geschiedenis, invloeden en kunstvormen schoven over ons netvlies. Het een nog mooier dan het andere en na de ene kerk nog weer een kerk.
Door Rome schoven we met mijn gewaardeerde Vademecum, de gids van mijn Rome reis met het Barlaeus, volgeschreven met berichtjes van reisgenoten en in de index nog door mij opgeschreven waar we op welke dag waren (ik ontdekte ook nog een oud spiekbriefje met de 12 apostelen in de gids).
Zoon Tim die plechtig een muntje over zijn schouder gooide in de Trevi fontein omdat dat geluk zou brengen zat nog wel met een wetenschappelijke vraag; “Maar Mam hoe maken ze nu precies geluk van al die muntjes?”
Leuk om nu eens met eigen ogen te zien dat de toren van Pisa echt scheef staat.
In Florence genoot ik van het feit dat ik in de Dom de twee identieke afbeeldingen trof, een voordat het perspectief ontdekt was en een van daarna. Ik had daar vorig jaar tijdens de vakantie al over gelezen in De Hemelpoort tot Cyberspace van Margaret Wertheim waarin o.a. de geschiedenis van de beleving van ruimte beschreven staat.
Ik zou toch gezworen hebben dat ik niet van opera hield. En dat is volgens mij ook altijd zo geweest.