Aan zee met het DB. Samen terug en vooruitkijken. Na onze intensieve begrotingsbesprekingen van vorige week vroeg dat best veel. Al was het maar omdat we allen ’s avonds een stukje indrukwekkende TV uit de Arena misten omdat we samen dineerden.

De geneugten van twee dagen weg blijken dan soms op heel ander vlak: Volstrekte eenzaamheid op het strand om zeven uur ’s ochtends. Nederland is helemaal niet vol als je eigen voetstappen de enige zijn die op het strand te zien zijn. De ruimte en rust die dat oplevert overstijgen de inspanning van twee dagen intensief vergaderen.

Op de terugweg van mijn wandeling zag ik al vanuit de verte een tegenligger aankomen. Onvermijdelijk komt dan het moment dat je elkaar passeert.

Met het hoofd naar beneden kun je dat moment nog heel lang uitstellen, maar een minimale groet is toch het minste. Mijn tegenligger dacht er net zo over.

Vlak voor weer uit elkaar gaan hieven tegenligger en ik gelijk het hoofd op. “Goedemorgen” mompelden we beiden om weer door te lopen.

Tegelijkertijd liepen we achteruit terug naar de plek van ons treffen.

We bleken elkaar te kennen “Heee Hallo” begroetingszoenen en “doe de groetjes thuis” om vervolgens toch weer snel door te lopen. De behoefte om het strand even alleen te hebben was bij beiden even groot.