Het was weer feest, het Nivon Pinksterkamp. Grotendeels prachtig weer en gezien het thema van dit jaar Water voor nu en later was die regen die er viel ook niet echt misplaatst. 3 dagen lang sfeer, samenwerking, samenzang en saamhorigheid (ouderwets woord, maar hier toch echt op z’n plaats)

3 dagen kamperen op Het Hallse Hull met  ca. 800 mensen en een dik programmaboekje met waanzinnig veel te doen. Optredens, workshops, knutselen, speurtochten, debatten, films, stokbrood bakken, zelf circustheater maken, disco, Idols, springkussen, klootschieten en meer.

Ik heb elke keer weer meer zin om te gaan en kom ook altijd opgetogen thuis, daarin van harte ondersteund door mijn kinderen die steevast vragen of wel volgend jaar weer gaan. Ja dus, ik heb het nu al in mijn agenda staan.

Tradtitiegetrouw ga ik mee met mijn moeder en haar man die helpt het kamp te organiseren. Dit jaar ook weer aangevuld met mijn zus en haar gezin, dus we hadden ons eigen familiekampje. Elke leeftijdscategorie aanwezig, dus moest er soms heftig gepland worden om iedereen op tijd bij zijn actioviteit te krijgen.

Dochterlief hoorde op de valreep dat er Idols zou zijn, deed voor vertrek nog een snelle greep in de CD kast en zon op deelname. Al snel werd er met pinksterkamp buurmeisje Swaan een gelegenheidsduo gevormd. Ze kozen voor Denis van Blondie en oefenden overal waar ze maar konden: in de auto, waarvan de accu bij vertrek gelukkig toch nog net niet helemaal leeg was, in de kinderdisco en bij de tent (zodat ons hele kampeerveld moeiteloos als achtergrondkoortje had kunnen fungeren). De twee meiden spetterden tijdens de voorronde, werden door een jurylid “buhnebeesten” genoemd en mochten door naar de finale. [[popup:idolskleding_aangepast.jpg:Maar kregen wel het advies hun kleren op elkaar aan te passen (Okay dan) :]], waardoor het oefenen en de zenuwen nog langer op de proef werden gesteld en er heftig aan de restyling en [[popup:idolsmakeup.jpg:make up:]] gewerkt moest worden. In de bomvolle Convo spetterden zij en kregen ze het publiek aan het zingen, maar legden ze het dapper af tegen de kandidaten die nog beter zongen. Compleet met [[popup:idolskruk.jpg:de kruk]], [[popup:idolsblueroom.jpg:de blueroom:]] en publiek dat overduidelijk wist hoe je als Idolspubliek moest reageren een ontzettend leuk avontuur. Ik geloof dat de voorbereiding op volgend jaar tijdens de terugreis al startte.

Aangespoord door zoveel enthousiasme, besloot ik eindelijk eens mee te gaan zingen met Het [[popup:zang_en_muziekgilde.jpg:Zang en Muziekgilde:]], al sinds mensenheugenis de zangclub van het Nivon, compleet met eigen liedboeken. Voor niet ingewijden waren en setjes liedboeken. Bij aanvang zag ik snel twee jongetjes het grasveld overscheren die riepen “wegwezen, de bejaarden gaan zingen” Het was prachtig om te horen hoe een vaste kern, inderdaad voornamelijk oudere mensen de liederen door en door kende. Helaas was dat bij mij niet het geval en ik stumperde het uur door totdat vlak voor het eind “de wielewaal” gezongen werd, dat ik dankzij mijn moeders kweekschoolliedboek wel kende. Ergens in het zanguur trof mij nog een strofe in alle onbekende liederen, vast een oude tekst, maar het kwam mij voor als een actuele en herkenbare opdracht:

“Ik zoek een stad waar vrede is
Waar eenzaamheid te dragen is
En waar de mensen zorgen dat
Er niemand doodloopt in die stad”

 

’s Middags een herkansing: een workshop wereldmuziek. Een gelegenheidskoor van zo’n 70 mensen onder de begeleiding van een zeer enthousiaste en bekwame dirigente met een hardverwarmend accent. Hier begon iedereen op 0 en werd het ons gewoon geleerd. Ik heb genoten. 4 mooie en simpele liedjes binnen 2 keer 1,5 uur meerstemmig ingestudeerd en direct na de finale van Idols ook op het podium ten gehore gebracht. Mijn moeder en zus deden ook mee. Zo stonden er binnen