Donderdagmiddag was ik te gast op de conferentie Wat Amsterdam Beweegt. De conferentie werd gehouden in het kader van de inspraak op het Sociaal Structuurplan van Amsterdam.

Het Sociaal Structuurplan kun je zien als een soort sociale plattegrond voor wat er in de komende jaren in Amsterdam gaat (ontwikkelingen, tendenzen, demografische ontwikkelingen) gebeuren en wat er moet gebeuren (plannen, oplossingen, kansen bieden voor ontwikkelingen) in het sociale domein.

Over hoe maakbaar de samenleving is kunnen we breeduit van mening verschillen.

Bepaalde ontwikkelingen zijn wel heel voorspelbaar. Hoe je daar als pro-actieve overheid scenario’s voor wilt bedenken en samenwerkingspartners wil vinden om de uitdagingen  (of waren het toch problemen) en kansen (investeren in mensen) is wel heel belangrijk.

Het Sociaal Structuurplan wil een beschrijving van de ontwikkelingen bieden en programma’s voor de gewenste acties hierop bieden.

Ook ik heb persoonlijk wel voorkeuren over wat “je moet willen plannen” (gewoon omdat dat als overheid voor mij je kerntaak is: zorgen dat je mensen kansen en zorg  biedt en aan de hand neemt als ze dat zelf nog niet weten te vinden) en over waar je vooral niet aan moet willen komen, onder het motto “If it aint broke, don’t fix it”.

Verlies dus niet uit het oog wat er hier in Amsterdam allemaal gewoon al goed gaat, omdat het in Amsterdam ingebakken zit, of juist omdat we er ons als overheid helemaal niet mee bemoeien.

Heb ook oog voor wat je “per ongeluk” kapot maakt door te veel te plannen, of te veel mooi en nuttig onkruid te wieden.

Toch sta ik heel positief tegenover het Sociaal Structuurplan.

Al was het maar omdat de vakbroeders en zusters uit de harde sector met structuur of bestemmingsplannen vaak heel duidelijk kunnen maken waarom ze veel geld ergens in willen investeren en we dat vanuit de zachte sector in deze harde tijd lang niet altijd met dezelfde planmatigheid of zekerheid kunnen presenteren.

Al was het maar omdat je heel vaak voor een maatschappelijk effect toch een gebouw nodig hebt, dat je wel moet plannen en wilt kunnen betalen.

Al was het maar omdat je toch een aanpak voor ogen moet hebben voor datgene wat ik het belangrijkst in mijn werk vind:dat mensen meedoen en kansen krijgen.

Al was het maar omdat we in de tendens van terugtredende overheid, een andere gedachte over “de verzorgingsstaat”  de sociale opgaves in een stad niet af kunnen en willen doen met “daar krijgen we helaas vanuit Den Haag geen geld meer voor”.

Wil je protesteren, dan helpt het om keiharde analyses voor te kunnen leggen: Als “jullie” niet dat, dan gebeurt hier straks dit en dat willen we met zijn allen niet.

Wil je oplossingen bedenken, dan kan je het hier per definitie niet alleen en dan heb je partners nodig die je aanpak en analyse onderschrijven.

Geen van ons kan dat alleen, dus wil je elkaar vinden in samenwerking en een gedeelde aanpak en daar biedt het Sociaal Structuurplan kansen.