Dit weekend lustrumfeest van mijn oude middelbare school, het Barlaeus.

Het schoolmotto “Niet voor de school, maar voor het leven” heeft ook mij gevormd. 

Ik ben nog steeds een trotse oudleerling met veel mooie herinneringen en de schone illusie dat ik nog dagelijks de vruchten en het levensgenieten pluk uit die periode.

Het besef dat mijn moeder voor mij en nu ook mijn dochter na mij onderdeel uitmaken van de geschiedenis en de toekomst van deze school gekoppeld aan het feit dat het Barlaeus wel heel trots uitdraagt anders te zijn en een heel apart slag mensen te leveren, maakt de viering van het 120 jarig bestaan voor mij wel weer tot een hele aparte en contemplatieve gebeurtenis.

Het mooie oude schoolgebouw van het Barlaeus is vorig jaar grondig verbouwd en heeft daarbij de naastgelegen voormalige “Spinazieacademie” geannexeerd. 

Afgezien van de statige voorkant met de prachtige vooringang en de aula, is er zo ongeveer niets dat nog lijkt op vroeger.

’s Middags werden er op school lessen gegeven door oud-leerlingen en oud-docenten.

Uit collegialiteit ging ik naar de les van voormalig klasgenoot Guido Frankfurther, uit kinderachtige opstandigheid niet naar de les van Frits Bolkenstein.

Tussendoor bekeek ik het nieuwe gebouw van onder tot boven. Het is zonder meer prachtig geworden, maar op zoek naar oude herinneringen miste ik de oude entourage wel een beetje.

Nog steeds een beetje in Memory Lane, past dat allemaal niet in