Voorzichtig met een te grote auto manoevrerend op de gladde vierkante centimeters van het kleine plekje in de volle parkeergarage, tegen beter weten in toch weer vooruit inparkerend.

“Mevrouw zal ik hem er even voor u inzetten?”

De man met de zwarte hoed bood het supervriendelijk aan.

Een aanbod dat je geloof ik niet helemaal zonder gevaar aan iedere vrouw kunt doen. Je weet maar nooit of je op lange tenen of een te scherpe tong trapt.

Ik was helemaal verrukt.

Ik bood mijn allerdankbaarste glimlach en smoorde alle emancipatiebezwaren heel effectief in de wens om dit moeilijke klusje niet zelf te hoeven klaren.

Geen probleem om te erkennen dat sommige mannen een aantal dingen met veel minder moeite doen dan ik.

Kwestie van oefenen en eindelijk eens accepteren dat achteruit inparkeren echt veel gemakkelijke gaat, maar toch.

Ik rijd en oefen weinig en voel die behoefte ook niet en dat terwijl ons familiebakbeest (“the mafia staffcar”) zich niet echt gemakkelijk weg laat zetten.

Ik dank mijn hedendaagse ridder, mede namens de bloedjes van kinderen die vanwege de drukte in de stad en de knipperlichtachtige parkeergarage wijzers (vol/niet vol) de ingang van TunFun al drie keer hadden gezien en onderussen echt stuiterden om naar binnen te mogen.

Het besluit om toch echt zelfs bij regen niet meer met de auto de binnenstad in te gaan, heeft dan ook niets met deze ridder te maken.

Zo’n vriendelijk aanbod krijg ik graag nog een keer.