Maand: augustus 2006

Door de stromende regen rijden we na Aubenton verder naar Interlaken waar onze vriendjes hun tussenstop hebben gepland.

Vanaf s’avonds genieten we stiekum mee met het nationale Zwitserlevengevoel: 1 augustus nationale feestdag, dus veel vuurwerk langs alle meren waar wij langs komen.

In een klein vlaagje droogte en het nog net niet pikkedonker zetten we ons kleine tentje op en laten ons het welkom onthaal met campingstoelen, gaslamp en biertjes van onze vriendjes welgevallen terwijl het laatste vuurwerk over onze hoofden het meer in duikt.

De volgende dag bezoeken we met een ruim 1,5 uur durende treinreis de Jungfraujoch.

De treinreis is spectaculair en het uitzicht onvoorstelbaar, dit is meer ons Zwitserlevengevoel.

Op 3600 meter krijgen er aardig wat mensen last van hoogteziekte en ook wij lopen langzaam en voelen duidelijk de ijle lucht.

De samenkomende gletschers, de hoogte, de zichtbare geschiedenis van het landschap, de weinige zuurstof: je houdt je adem in

Bizar zomervermaak.

De oudste habitu

“Ik loop langs etalages

posters schreeuwen

afgeprijsd

want de lente komt eraan

alles moet weg

Een stem op de radio

prijst van alles aan

vindt dat ik niet zonder kan

Maar hij weet niet wat hij zegt

hij weet niet wat hij zegt

Want wat ik nodig heb…….

Heeft zij alleen voor mij

onbetaalbaar en voor geen geld te koop”.

(Voor geen geld te koop, Tr

Wij zetten Mick af in Aubenton, ergens tussen niets en nergens in Noord Frankrijk.
Hij gaat daar mee helpen bouwen aan de droom van zijn theaterdocent. Een oud vervallen landhuis wordt internationale theaterschool, de eerste lessen staan gepland in september.

Het huis heeft alles wat je je bij een oud vervallen landhuis kan voorstellen, maar ook veel meer. Met een glas in de hand krijgen we een rondleiding en ondertiteling.
Uit de vele kleine feiten en details en een beeldend verhaal over hoe het straks zal zijn, begint het te leven: Grondvesten uit de 12e eeuw, een wijnkelder met flessen uit langvervlogen tijden, veel puin, mooie open haarden en een paar ruimtes waar je afgezien van een stevige lap sop en een verfje niets meer aan moet doen.

We worden aangestoken door het enthousiasme en het kost me weinig moeite meer om door het verval heen de droom in praktijk te zien. Mick zal armen, benen en rug de komende tijd stevig voelen, maar daarvoor staat hij wel aan de wieg van het realiseren van een mooie droom.

In mijn eentje de berg afzakken naar het dorpje.

Sigaretten zijn er niet op de camping, ook niet bij de supermarkt dus dat maakt een gang naar de plaatselijke Bar Tabac onvermijdelijk

Op het terras in mijn eentje een kopje koffie.

Snuivend aan het straatbeeld,

De plataan, de kastanje, de ruisende fontein.

Flarden van franse conversaties: le ton musique, de woorden vaak onverstaanbaar.

Genieten van de anonieme opname in het dorpse Frankrijk.

Deze week speelt er een acrobatisch cirus op het dorpsplein dus als bonus soundchecks en jongleren.

Koffie en een frans dorpspleintje.

Als je er over nadenkt wel bijzonder eenvoudige ingredi

Het overkwam me regelmatig als portefeuillehouder: mensen komen bij je met mooie plannen, willen aan de slag en vragen jou (meestal financi

Maandagavond bij de Stones.

Op nog geen vijf meter afstand van het podium.

Waanzinnig uitzicht, waanzinnige kaarten.

Verkregen doordat zoonlief samen met een vriend na een avond stappen voor het postkantoor was gaan liggen en uren later met een vette Nr 2 op hun arm bijna als eersten aan de beurt waren, terwijl wij lekker lagen te slapen.

Zoon Mick (inderdaad vernoemd naar) en vriend waren dus ook mee.

Hoewel vooraan, zijn de meeste mensen toch langer dan ik.

Veel op de tenen staan en te dicht langs te lange teveel zwetende mannen hangen, was veel zien.

“Mam wil je even op mijn schouders?”

Ik wilde hem dat eigenlijk niet aandoen, maar hij vond het juist gaaf.

Hij genoot van de overgang van gedragene naar drager.

Ik genoot van zijn enthousiasme tijdens het concert en voelde mij beretrots op zijn schouders.

Hij net achtien geworden, ik op zijn schouders samen genieten van dezelfde muziek.

Vlak voor de vakantie tekenden wij voor 10 jaar bij voor ons huis.

Bezoek aan de notaris, veel papier en veel handtekeningen.

Eenmaal terug, aan de schoonmaak en de inpak, begon het opeens wel heel raar te ruiken in huis.

Zoon Tim die van mij zijn knuffels (80 ofzo) moest opruimen, had zonder het te weten met feilloze precisie een knuffel op zijn brandende nachtlampje gegooid. De knuffel was al half opgegeten.

Eeen eng en raar moment.

Een huis verzekerd op papier, maar bijna brand.

Gelukkig was ik erbij en schrok hij nog meer van het gebeurde dan ik.

Ik vertrok met goede hoop op een draadloos netwerk op de camping. Vorig jaar was het in opbouw dus nu vast wel af.

Ik zoutte mijn stukjes op en bewaarde ze op de laptop.

Nu na drie dagen is het nog niet gelukt.

“Soms werkt het soms niet met een prachtige franse schouderophaal als je probeert te achterhalen waarom.

Nu dan maar even via de telefoon, probeer dat tot een minimum te beperken want bel via het bedrijf van mijn man.

Toch even laten weten dat ik nog besta, het juiste netwerk hier alleen nog niet gevonden heb en de stukjes op een voorlopig zielige stand alone in de wacht staan.

Que sera, sera. Peutetre demain.

Juli de warmste maand in zo’n driehonderd jaar.

Mijn electronische vakantie signaleert: zomervakantie

Buiten regent het.

Tijd om te gaan.