Maandagavond bij de Stones.

Op nog geen vijf meter afstand van het podium.

Waanzinnig uitzicht, waanzinnige kaarten.

Verkregen doordat zoonlief samen met een vriend na een avond stappen voor het postkantoor was gaan liggen en uren later met een vette Nr 2 op hun arm bijna als eersten aan de beurt waren, terwijl wij lekker lagen te slapen.

Zoon Mick (inderdaad vernoemd naar) en vriend waren dus ook mee.

Hoewel vooraan, zijn de meeste mensen toch langer dan ik.

Veel op de tenen staan en te dicht langs te lange teveel zwetende mannen hangen, was veel zien.

“Mam wil je even op mijn schouders?”

Ik wilde hem dat eigenlijk niet aandoen, maar hij vond het juist gaaf.

Hij genoot van de overgang van gedragene naar drager.

Ik genoot van zijn enthousiasme tijdens het concert en voelde mij beretrots op zijn schouders.

Hij net achtien geworden, ik op zijn schouders samen genieten van dezelfde muziek.