Vanmiddag was ik weer even op sigarettenjacht bij de videotheek (ze weten nu wel precies waar mijn soort staat).
De dame voor mij, vaste klant, kwam ook alleen even voor sigaretten.
De videotheekmeneer meldde haar enthousiast dat hij een paar mooie nieuwe titels voor haar had en begon ze met verve te beschrijven.
Ze bedankte hem vriendelijk maar meldde dat ze er later in de week wel op terug zou komen: “ik schaam me om het te zeggen, maar ik heb een nieuwe verslaving die even veel tijd kost, Second Life”.
Hij wist niet waar ze het over had, ik wel en was benieuwd naar het vervolg.
Ze legde uit wat dat was en dat ze het vreemd van zichzelf vond dat ze daar zo in mee ging, maar ze was nou eenmaal verslavingsgevoelig, dacht ze. “raar hoor, want ik heb toch elke keer het idee dat ik met een pukkelige jongeman zit te praten daar zonder het te weten”.
De man van de videotheek verwees naar zijn kinderen en vertelde dat zijn branchegenoten steen en been klaagden over de verminderde videoverhuur en dat toeschreven aan de vele illegale downloads.
Hij zelf had, zeker als hij naar zijn kinderen keek en ook dit verhaal weer hoorde, meer het idee dat de jeugd helemaal niet meer bezig was met video, maar helemaal in de ban was van het internet en alles wat ze daar allemaal konden, per slot van rekening konden zijn kinderen via hem alle videos gratis bekijken, maar taalden daar niet naar omdat ze alleen nog maar met internet bezig waren.
Het werd een leuk gesprek ook omdat we nog even door gingen op wat kinderen in hun internetcontacten allemaal opdeden en hoe belangrijk het was dat ze de contacten op internet niet gingen verwarren met of vervangen door de contacten die ze in real life met andere of soms dezelfde vrienden hadden.

Over de videos had ik hem eigenlijk nog even een beetje gerust moeten stellen met het verhaal van mijn oudste zoon die meer dan 100 films in zijn kamer heeft staan, allemaal legaal gekocht en die zijn tijd achter beeldschermen nog steeds meer aan de film dan aan het internet geeft. De “Second Life Dame” had ik eigenlijk deze link even moeten doorgeven.

Dat is dan maar weer voor ons volgende gesprek.