In de metro terug naar huis na afloop van een heel geinspireerde dag met ICT’ers uit het onderwijs, waar ik spreker was, dacht ik na over een blog.
Thuis met een hand op het koffiezetapparaat, de andere op de bos gekregen bloemen die in het water moest, At5:
14 jarige jongen steekt medescholier dodelijk neer na ruzie over iets met pennen.
Misschien juist wel extra omdat ik vanuit mijn betrokkenheid de hele dag met systemen, toepassingen en een relatief abstracte toekomstvisie voor het onderwijs ben bezig geweest, schrik ik me kapot en schiet ik vol. Al mijn eerdere denken is op slag overschaduwd.
Een incident.
Een 14 jarige dader en een 16 jarig dodelijk slachtoffer.
Afgrijselijk, het slachtoffer dat nooit meer levend wordt, de dader die met zijn 14 jaar voor het leven getekend is.
Directeur, stadsdeelvoorzitter en burgemeester allemaal snel ter plaatse en vol afschuw: leerlingen houden de dader tegen en haasten zich voor de camera’s te zeggen dat dit niets met de school te maken heeft – de angst voor negatieve beeldvorming en het opkomen voor de school, maken op mij tegelijkertijd grote indruk. Ze hebben gehandeld, verantwoordelijkheid getoond en willen tegelijkertijd niet dat het gebeurde een negatieve impact op hun school heeft.

De dingen van vandaag worden even nietig, terwijl de investeringen in onderwijstoekomst morgen onverminderd en met nog meer vastberadenheid door willen, zelfs al heeft deze verschrikkelijke gebeurtenis er waarschijnlijk helemaal niets mee te maken heeft.