Met drie youngsters tussen 10 en 19 in huis, bieden we al jaren effectief weerstand tegen nog weer andere vormen van beeldscherm dan PC, Gameboy en TV.
De consolestrijd werd op afstand gevolgd, maar niet in huis gehaald.
Tim speelt op PC, Gameboy en mijn mobieltje, maar nieuwe platformen kwamen er even niet in, hoewel erg voorradig.
We weerstonden de druk van Intertoys, Communis Opinio en de druk uit diverse sociale schoolgemeenschappen ” zij hebben allemaal…”
“Ja maar jij hebt Rollercoaster” was afdoende ,plus dat de hele fysiek ingewikkelde interne kamerverhuizing met plaatsing van een eigen PC vanuit Tim een gelukzalig “nu heb ik eindelijk mijn eigen favorietenbalk” opleverde en voorlopig weer even veel voldoening schonk.
Dat de goedheiligman de hypes eerst even goed analyseerde, is voor ons geen verrassing…..dat ik vanavond als enige mijn eerste spelletje tennis gewoon van de Wii won, wel.
Alhoewel, mijn resultaten bij flipperen komen real life altijd zwaar uit de heupen, dus dat ik in simulatie met de armsensor ook wel raad weet, misschien wel logischer dan ik denk.
Terwijl ik schrijf, maken de kinderen ons gezin op de Wii to diverse Mii’s.
Op het moment dat ze mij gingen vragen of ik mijn Mii met of zonder onderkin wilde, ben ik maar even naar rustiger oorden afgetaaid, in de vileine wetenschap dat als ze morgen willen tennissen, ik mij Miitje wel sta.