De eerste zin is altijd het moeilijkst.
Al voelt een leeg scherm toch net weer wat anders dan een maagdelijk vel papier….
Gewapend met koffie en doorzettingsvermogen en een naderende deadline, lacht het lege scherm me vriendelijk toe.
Tegenwoordig is het nog makkelijker om de eerste zin te omzeilen, gewoon met de derde of de tiende zin beginnen en later repareren, maar toch.
De veilige wetenschap dat als de woordenstroom eenmaal op gang is, er later weer geschrapt moet gaan worden, vaak bijna net zo moeilijk, levert nu nog weinig op.
Nu zelfs de uitvlucht eerst een weblogstukje schrijven (ook daar was de leegte de afgelopen dagen goed voelbaar) bijna voorbij is, trek ik mezelf aan mijn haren het moeras uit en ga schrijven.