Voor het eerst sinds de start van mijn weblog, verzaak ik met regelmaat.
Veroorzaakt onrust, raar soort schuldgevoel
Dus het is iets zo’ n weblog: lijkt wel een autonome behoefte te hebben om gevuld te worden, geeft mij onrustige gevoelens als ik “hem/het” niet voed.
Vraagt om een analyse, waarom eigenlijk, maar toch voelt het zo:
“wat maakt dat jij de ijzeren discipline nu even niet voelt, wat zegt dat?”
Er zijn legio plausibele verklaringen:
even met andere dingen bezig, moet kunnen.
Gebrek aan content, zou kunnen, maar als ik daar naar kijk is er genoeg waar ik wat mee heb en waar ik over zou willen schrijven, lijkt dat niet het probleem.
Ik heb altijd gedacht, en ben nog steeds niet van die gedachte afgestapt, dat ik goed kan multitasken….
Vandaag, op de zorgwoensdag, zag ik kans om met drie projecten tegelijkertijd een voor mij relevante doorbraak te bereiken, terwijl er boven 4 (3 plus vriendje van) kinderen hun ding zaten te doen.
Over alles daarvan zou ik kunnen schrijven, maar niet over allemaal tegelijk.
En als niet daarover dan toch wel over:

• de uiterst inspirerende workshop Ontstaansgeschiedenis en gedachtegoed van GroenLinks, waar ik gisterenavond zowel het officiele gedeelte als de Kroegafterdiscussie van meemaakte: leuk om dat met anderen mee te maken, je eigen insteek daarin te onderzoeken en dilemma’s te beantwoorden zoals bijvoorbeeld:
  had jij als GL’er ook gepleit voor het niet opheffen van de tippelzone danwel opnieuw instellen daarvan en past dat bij de grondbeginselen van GroenLinks? En dan er achter komen dat je JA niet alleen helemaal volhartig is maar ook nog ideologisch beredeneerd en aangevuld met maatregelen die er dan wel genomen zouden moeten worden om……

  De rare reactie die ik had toen ik las dat Agnes Jongerius een “quotum” voor vrouwen in topfuncties voorstelde…..
  Ik ben vast niet de enige die bij het woord “quotum” in eerste instantie denkt aan ” een maximum stellen aan”, terwijl dit voorstel 40% vrouwen op topposities helemaal niet gaat over het stellen van een maximum, maar het benoemen van een te realsieren aantal dat nu nog lang niet bereikt is. De omslag in denken toen ik hem taalkundig in een positief kader had veranderd, “okay, dan moet ik maar weer eens onderdeel uit gaan maken van dat geheel en topvrouw in een topfunctie gaan worden, absoluut zonder me nu te vervelen of niet gewaardeerd te voelen in wat ik nu doe…..

  Mijn verbazing over de Smurfenrage die nadat ik een volwassen vrouw in de kroeg had horen bedelen om een in haar verzameling ontrbrekende smurf, bij ons aan de ontbijttafel het bizarre vervolg had waarin mijn zoon met zijn nichtje een discussie begon over de vraag wie eigeblijk de vader was van de baby die smurfin had gekregen…..

Bloggend Nederland kan zonder alle dingen die ik niet schreef, ik wat minder….
Na dit gelouter, toch maar weer eens kijken hoe ik mijn “draad” in regelmaat weer terugkrijg.