De afgelopen maanden was ik bezig met een gecompliceerd project: een prachtige pilot in een internationale samenwerking die vanaf de roots af opgebouwd moest worden.
Soms leek het te lukken, veel vaker bleef contact uit en zag het er somber uit. Een nieuwe samenwerking tussen grote organisaties en nieuwe gebruikers opzetten is niet makkelijk, zelfs niet als iedereen bij de omschrijving gelooft dat het een hit is.
Broeden, mailen, wachten, weer mailen, hopen….
In mijn verleden gingen dingen vaak net iets makkelijker dan dit, dus mijn hoofd neigde in de laatste aanloop naar rust in een moede schoot en planning redesign omdat het niet leek te werken.
Nou is opgeven niet een van mijn sterkste eigenschappen dus sprak ik mijzelf moed in dat vandaag de oogst zou kunnen komen.
En ja hoor, angstig dicht bij mijn deadline viel vandaag alles op zijn plaats: enthousiasme, miracles do happen en o wat zien ze er mooi uit als ze geboren worden: ja we gaan het doen, de juiste mensen samen op de goede plek. Vanaf morgen zijn we aan de slag.
Pfff vergeet de gedachten van daarvoor: het kan, het gebeurt, er in geloven helpt.