Maand: februari 2009

Koffie met een vriendinmoeder bij het schoolplein.
“Ik heb zodirect mijn eerste conversatieles frans” meldde ik, behoorlijk tevreden want wilde dat al lang.
Maar met dat ik het uitsprak, hoorde ik ook wat ik zei. “getver, dat klinkt wel heel erg als een vrouwen boven de veertig activiteit, toch?”. Ja inderdaad, zij had dat ook precies zo opgevat en kon zich “desondanks” voorstellen dat het toch heel erg leuk was. en niet om het een of ander, ik ben een vrouw boven de veertig en wat is er dan tegen.
En het was, zoals ik me voorgesteld, inderdaad erg leuk en zowaar met nog twee andere vrouwen die minstens in de buurt van die leeftijdsgrens zaten. Ik ben helemaal blij dat ik die stap gezet heb en tegelijkertijd toewerk naar nog meer lol op mijn franse vakantiepleisterplaats.
Afgelopen jaar heb ik de blaren op mijn tong gepraat en na de vakantie langdurig afgekickt met franse internetstations tijdens het werk en mijn favoriete franse playlist tijdens het fietsen. Maar met de komst van de “feuilles mortes”, verdween ook de ijver.
De playlist doet het nog steeds, ik beheers grote hoeveelheden flarden franse poetisch songtekst die als ze in conversatie zo uitgesproken worden bij de gemiddelde toehoorder toch voor wat verwarring zouden zorgen……
Mijn zoektocht naar een goed moment om het mooie woord “

Oops we did it again:
Alweer naar de Kaiser Chiefs, en het was al zo leuk. Beter danin Paradiso wordt het nooit!
Maar ook vanavond was avondje Kaiser Chiefs weer feest: dochter met vriendin helemaal vooraan, wij wat verder weg. Live registratie per telefoon voor Marco die moest werken en Mick die ze zelf in Belfast hier moest missen. Het Hollandse weer zorgde voor natte laarzen en meer op heen weg en terugweg, maar het was weer gaaf!

Soms begin je een stukje met een titel waarvan je weet dat als er ooit een gek gaat googelen op die tekst, dat je de enige hit bent.
Dit is er zo een.
Ik zette mijn kind af op school en ging onderweg naar mijn afspraak. Zoals altijd fietsend met muziek tussen de oren, of in het hoofd. Ditmaal in het hoofd.
Ik zong, neuriede en dacht over “Ne me quitte pas” gewoon omdat die prominent in mijn favoriete franstalige playlist staat.
Zo prominent dat ik ondertussen aanzienlijke flarden van deze tekst in het frans kan reproduceren en vaak nadenk over welke vertaling van die zinnen ik het mooist zou vinden.
Ne me quitte pas, ik dacht na over of er een verschil in emotionele lading zat tussen de vertaling “ga niet bij me weg” of “laat me niet alleen”. Waarom weet ik niet, maar dat hield me bezig. Ik kwam er niet uit. Er is een verschil in lading, maar waar zit dat hem in.
Het jammere van korte fietsafstanden is dat ik mijn afspraak bereikt had voor dat ik een antwoord had op die vraag.
Voor een van de projecten waar ik mee bezig was, ha ik een interview met iemand over een pregnant maatschappelijk onderwerp (expres zo vaag geformuleerd). Zijn kantoor ademde de geur van wierook en bij binnenkomst zag ik een opengeslagen Koran.. .Wij hadden een goed gesprek, deden de vragen die moesten en mijn slotvraag “wanneer ben jij vanuit de missie die je voelt nu tevreden met het resultaat dat je bereikt hebt, werd meer dan beantwoord.
Hij weg, ik weer onderweg naar huis.
Op de weg terug neuriede ik een deuntje. Ik merkte dat ik dat deed en ging op zoek naar de tekst die daar bijhoorde.
De zoektocht leverde iets verbazends en wonderlijks op: ik bleek Abba te neurieen terwijl ik helemaal niet van Abba houd, maar kennelijk had mijn gesprek me van Ne me quitte pas naar I have a dream/ I believe in Angels gebracht, terwijl ik “for the record” niet alleen niet van Abba houd, maar ook niet heel echt in engelen geloof.
Maar eelijk is eerlijk, ik was verbaasd en ook wel een beetje tevreden dat het gevoerde gesprek kennelijk dit deuntje, waarvan ik in alle eerlijkheid zou geloven dat ik de tekst niet kende, bij mij naar boven bracht en een tekst produceerde, die ik dus wel degelijk toch bleek te kennen, die erg bij de inhoud van het gesprek paste.
Van Brel naar Abba, ik hoop van harte dat het me niet dagelijks gaat overkomen, maar deze keer leverde dit signaaltje van mijn onbewuste playlist me toch een vette glimlach op.

I have a dream, a fantasy
To help me through reality
And my destination makes it worth the while
Pushing through the darkness still another mile
I believe in angels
Something good in everything I see
I believe in angels
When I know the time is right for me
Ill cross the stream – I have a dream

Ik maak graag mijn punt
Ik geniet behoorlijk van bijna alle aspecten van de projecten die ik doe.
Vertel er graag over
Laat met liefde dingen zien…….
Maar oh wat heb ik een hekel aan het maken van PowerPoints!
Vond het vroeger meestal al geen feest om daar door heen geleid te worden als toehoorder, maar ze maken schenkt mij nog minder vreugd.
Ik vertel liever!
En toch moet het soms: zucht
Remedie: er echt goed in worden en ze beeldend en interactief laten zijn. Die gaat met een fraaie zwier op het lijstje To Do When Nothing to Do.