Auteur: admin

Op de tweede begravenis in

Na 2 bands te hebben geboekt, vandaag de Karaokeset gehuurd: mevrouw als u m de hele Pinksteren wilt hebben, krijgt u natuurlijk de 2e en de 3e dag korting” (50$%) maar liefst. Toch leuk.
Op zoek naar sprekers over het verleden, mailen, bellen (we hebben alleen zijn telefoonnummer, toen hij actief was bestond email nog niet) en boodschappen op antwoordapparaten.
Kan weer aardig wat dingen van mijn lijstje afstrepen.

Vanavond was ik te gast bij de tafel van 50, die vanuit Pakhuis de Zwijger georganiseerd wordt.

Ik meldde me gisteren thuis af voor het avondeten, “ik heb een creatief etentje” als reden.

Mijn kinderen hebben altijd kernachtige samenvattingen van mijn werk. Als stadsdeelvoorzitter “legde ik drempels”, toen ik dat niet meer was, “vergaderde ik op terasplekken her en der om belangrijk te blijven en nu was de opmerking; “oh je gaat spelen met je eten, wat leuk”.

Het eten heb ik netjes, zonder spelen opgegeten, maar het was wel leuk en inspirerend, en spelen ook wel: van iedereen horen wat hij/zij doet, vertellen wat je zelf doet, verbindingen leggen en ergens een plan zien gloren. Of het nu spelen is of niet, ik kan er in ieder geval erg van genieten.

Lekker grasduinen in de lijst van de Webby Awards Nominees, alleen als je op deze site terechtkomt schiet het verder doorlopen van het lijstje niet meer zo op.

Ramona, was 15 jaar lang vrijwilligster bij een van de servicepunten voor ouderen in Oud-West.
Vandaag werd ze in het zonnetje gezet.
Na 15 jaar trouwe dienst en op 78-jarige leeftijd, gaat ze in juni terug naar haar familie in Suriname.

Altijd en dame, altijd in de weer, altijd vrolijk, energiek, altijd bezig met eten en zorgen.
Buurthuis de Havelaar liep dan ook helemaal vol vanmiddag.

Vroeger in functie kwam ik haar al heel vaak tegen, maar tegenwoordig ga ik lekker met Tim op dinsdag lunchen bij de Havelaar, waar Ramona samen met de andere vrijwilligsters een lucht voor ouderen en andere buurtgenoten serveert.
Functie ten spijt, ik was en bleef “kindje” en word elke keer vriendelijk platgedrukt aan de boezem van Ramona en Maria, die tegelijkertijd opletten of ik wel genoeg eet.
Je bedenkt het niet, het is zo.
Ik geniet er elke keer weer met teugen van, zo simpel en tegelijkertijd zoveel werk en liefde. Ook vandaag weer stonden haar vriendinnen/vrijwilligsters zich in de keuken in het zweet te werken om iedereen van lekkere hapjes te voorzien.
Ramona werd bespeeched, toegezongen en bejubeld in een overvol buurthuis.

Het zal raar zijn zonder haar, toch zie ik haar zo zitten op een veranda in het zonnetje in Suriname, genieten van familie en rust.

Nog

Er waren er 37 verstopt in de hele grote tuin.
Ze kwamen niet allemaal gevonden terug:
2 leeggegeten door de vogels
1 gesmolten in de zon
een paar onvindbaar wachtend op de paas van volgend jaar.

Verder vonden wij:
1 dag zon
1 duin- en strandwandeling met vlieger en bal
lekker eten
1 blij logerend nichtje
en als toetje Amercian Beauty op de bank vanavond.

Voorwaar geen slechte vangst

4 x trein deze week, die doet wat met mijn waarnemingsvermogen: full power, helaas zonder extra opslag of encoderingscapaciteit.
Gisteren samen met Tim in de trein naar Utrecht, mimde ik het kunstwerk op het station terug in een vrolijke groet.

”s Avonds dezelfde weg alleen terug in de trein, mijn verdrietig telefoongesprek in een coupe met ingedronken jongeren onderweg naar hun vrijdagavonduitje.
Vanochtend weer de trein, weer naar Utrecht, te op tijd, maar met croissant, krant en koffie en op het perron zicht op nooit eerder opgevallen kunst.

Op het station, geen groet naar het kunstwerk, veranderde de tevreden reizigster in een vrouw met een graftak, zoals de bos bloemen die even te voren nog als vrolijke bos bloemen in de winkel had gelegen in een graftak veranderde.
De hele dag de echo van het gesprek van gisteren door mij heen.
Tussenstop Overvecht met kwetterende volgels en alle bomen en struiken uitbundig in bloei uitgelicht door een weldadig zonnetje “what a day for a funeral”, maar als dan toch dan liever met vogels en bloeiende struiken dan anders, alhoewel bloei en einde samen wel mooi, maar iets te nadrukkelijk lijken te zeggen dat het leven gewoon door gaat.

De lange wandeling tussen graven door, wat zie je dan veel “het eeuwige leven ligt besloten in het hart van de dood” onderweg naar het graf van de man die mijn leven maar soms raakte, maar dat wel deed.
Huisvriend van de moeder van Marco en dus van hem, kinderen net iets ouder dan die van ons, wijze raad bij huwelijk en geboorte en ruim een jaar geleden een samenzijn met twee ondertussen volwassen gegroeide gezinnen met tuin, zon, goed gesprek, goed eten en drank. Geloof speelde een hele belangrijke rol in zijn leven, niet in het mijne, maar zijn verhalen maakten de passie voor geloof voor mij wel tastbaar.
Terug bij Janny in de tuin, de vijvers elke dag vol met meer kikkers waar voorbijgangers verwonderd naar staren, werd er een boomhut gepland waarvoor zaag, planken en spijkers al klaar lagen, rende zoon met vriendje rond en liet de zon een kleurtje achter op onze gezichten. Tussen spelende kinderen, kikkers en bloeiende bomen gesprek over de dienst, de begravenis, herinneringen en geloof.
Aleen weer terug in de trein, man en zoon bleven bij Janny die net uit het ziekenhuis s’nachts nog beter niet alleen is, eten met Mick en Lotte op de bank bij Jesus Christ Superstar op TV,
De trein is even klaar, de gedachten allerminst…..
En morgen traditioneel paaseieren zoeken in de tuin van mijn vader.

Mijn fietstocht door de stad werd even gestuit door een dichte brug.
Voor de brug stonden wel 7 mensen foto’s te maken.
Ik dacht er is iets aan de hand.
Dat was er ook: de Magere Brug was dicht (of open daar wil ik afwezen) en dat bleek fotogeniek.
Kan ik ook, dacht ik.
Mijn fototoestel kneep een oogje toe, wonderlijk resultaat.

!
Vanochtend zat ik in Paradiso voor de persconferentie waarbij Fabchannel haar nieuwtjes met de pers deelde en waarbij Carolien Gehrels als wethouder Kunst en Cultuur van Amsterdam de start van Cultureplayer lanceerde: een project dat 10 van de meest befaamde kunstinstellingen die Amsterdam rijk is een extra impuls aan hun intternetaanwezigheid gaat laten geven zodat zij ook voor nieuwe doelgroepen en internationaal ge

Soms is een mens boos.
Het schijnt erbij te horen.
Ik ben zelden boos.
Een als ik al boos ben, bedenk ik heel vaak al vaak de excuses voor de mensen waarop ik boos ben:
ze zullen het zo niet bedoeld hebben, ze wisten niet dat, ze realiseerden zich niet dat, als zij zich gerealiseerd hadden dat hun actie dit gevolg had gehad, dan hadden ze hat vast niet zo gedaan, als ik nou maar dit, dan hadden zij niet dat……
Met een bovenstaand programma, is er ook geen bal aan om boos te zijn, want puntje bij paaltje had ik het in dat scenario anders moeten/kunnen/willen doen on de reden van mijn boosheid niet plaats gevonden te laten hebben.
Dat schiet niet op, is het uiteindelijk in je genuanceerder afwegingskader toch je eigen schuld.
Vast heel wijs, maar past helemaal niet bij onversneden boosheid. Dan moet je lekker kwaad zijn op iets/iemand/ de hele werdeld of minstens een aanwijsbaar stuk daarvan.
Scheldwoorden bedenken die je niet hardop uit zou willen spreken, maar toch wel even wil denken.
Tijdelijke conclusie: ik ben een dweil in emotioneel bevredigend boos zijn.
Gelukkig ben ik beter in vreugdevol blij zijn. Ik verlaat dit pad (scheldend op weet niet wie en als dan treedt bovenstaand scenrario toch in werking) en ga weer terug naar al die dingen die mij blij maken.
Maar weest gewaarschuwd, ik kan best boos worden, alleen heeft niemand daar last of profijt van (aan dat laatse moet ik wel wat gaan doen, want als er niemand profijt heeft van mijn boosheid, dan was tie al helemaal voor niets en dat is zonde)