Soms is een mens boos.
Het schijnt erbij te horen.
Ik ben zelden boos.
Een als ik al boos ben, bedenk ik heel vaak al vaak de excuses voor de mensen waarop ik boos ben:
ze zullen het zo niet bedoeld hebben, ze wisten niet dat, ze realiseerden zich niet dat, als zij zich gerealiseerd hadden dat hun actie dit gevolg had gehad, dan hadden ze hat vast niet zo gedaan, als ik nou maar dit, dan hadden zij niet dat……
Met een bovenstaand programma, is er ook geen bal aan om boos te zijn, want puntje bij paaltje had ik het in dat scenario anders moeten/kunnen/willen doen on de reden van mijn boosheid niet plaats gevonden te laten hebben.
Dat schiet niet op, is het uiteindelijk in je genuanceerder afwegingskader toch je eigen schuld.
Vast heel wijs, maar past helemaal niet bij onversneden boosheid. Dan moet je lekker kwaad zijn op iets/iemand/ de hele werdeld of minstens een aanwijsbaar stuk daarvan.
Scheldwoorden bedenken die je niet hardop uit zou willen spreken, maar toch wel even wil denken.
Tijdelijke conclusie: ik ben een dweil in emotioneel bevredigend boos zijn.
Gelukkig ben ik beter in vreugdevol blij zijn. Ik verlaat dit pad (scheldend op weet niet wie en als dan treedt bovenstaand scenrario toch in werking) en ga weer terug naar al die dingen die mij blij maken.
Maar weest gewaarschuwd, ik kan best boos worden, alleen heeft niemand daar last of profijt van (aan dat laatse moet ik wel wat gaan doen, want als er niemand profijt heeft van mijn boosheid, dan was tie al helemaal voor niets en dat is zonde)