Auteur: admin

Bij haar geboorte had Lotte twee halve extra pinkjes.
Omdat ze niet helemaal af waren en ze er dus ook niets mee zou kunnen, hebben ze deze meteen bij na de geboorte af laten sterven, heel eenvoudig door ze af te binden waardoor ze heel snel afstierven en er af vielen.
Sindsdien had Lotte twee bultjes bij haar pink die door de omgeving vaak voor wratjes aan werden gezien.
Daar wilde ze al lang iets aan laten doen, maar zolang ze in de groei was, leek dat niet zinvol.
Afgelopen week was het zover.

Best spannend.
Zij zei precies wat ik dacht, dat het toch wel raar was om dit souvenir van de geboorte permanent te laten verdwijnen.
Ze had ze toch zestien jaar lang gedragen.

We gingen samen op pad.
Ik mocht mee en kijken.
Lotte deed het heel erg stoer, ookal deden de prikken erg veel pijn.
Ze kneep de hand van de assistente fijn, die maar

Honderden, duizenden stukjes.
Erg mooi speelgoed.
Vandaag vroeg ik me zittend tenmidden van veel van die stukjes opeens af hoeveel er ondertussen al door mijn handen gegaan waren.

Bij het opruimen dan.

En alweer een nieuwjaarsreceptie, terwijl mijn gestel de nieuwjaarsreceptie van de vorige avond nog niet helemaal te boven was (wat maakt dat het altijd tegen het einde nog leuker wordt en waarom laat ik me weer moeiteloos verleiden om aan den lijve te ondervinden dat er kroegen zijn in deze stad die ook na

Heftig vechtend tegen de elementen – ik had ze tegen onderweg – excelleerde de random knop op mijn mp3 speler.
Hij gaf mij een fiks aanzwellende aria uit Puccini’s Madama Butterfly, waardoor de strijd tegen de elementen minstens een hero

Dit jaar is het voor het eerst eens rustig met nieuwjaarsrecepties.
Vroeger had ik in januari meer recepties dan mijn lever leuk vond.
Vandaag mis ik de eerste waarvan ik het echt jammer vind: de nieuwjaarsreceptie voor ouderen van het stadsdeel.
De leukste nieuwjaarsreceptie die ik ken.
Morgen haal ik mijn schade weer in bij de nieuwjaarsreceptie van GroenLinks Amsterdam.

De combinatie van storm en het buitenzetten van grofvuil is in dit jaargetijde niet ideaal.
Ik baande mij fietsend een weg langs de netjes buitengezette maar toch weggewaaide kerstbomen heen.
Het had ook wel iets charmants en daarnaast ben ik helemaal blij dat het weer eindelijk weer eens een beetje iets heftigs doet.
De storm heeft een wonderlijk goede uitwerking op mijn algehele staat van zijn.
Lekker.

Op de laatste thuisdag heel veel klusjes gedaan die de afgelopen twee weken niet wilden.
En nieuwe opbergkastjes inelkaar getimmerd.
Dat kon geen kwaad.
Op de valreep nog in aanraking gekomen met Second Life.
Dat vraagt om exploratie en voorzichtigheid, je schijnt er heel wat uurtjes in kwijt te kunnen.
Maar nu naar bed.
Morgen weer iedereen naar school en aan ’t werk.

De nieuwe versie van mijn weblogprogramma heeft een nieuw speeltje: tagclouds.
Erg leuk en mooi, maar………
Als ik dat wil gaan gebruiken, sta ik wel voor de behoorlijk klus om 1016 stukjes alsnog handmatig te gaan taggen.
Nou dacht ik daar een speelse oplossing voor gevonden te hebben: elke keer als ik een stukje ergens over schrijf, dan zoek ik andere soortgelijke stukje erbij en voorzie ik ze meteen van de benodigde tags.
Ik probeerde dat even uit met Fabchannel en zie het resultaat (in de linkerkolom), meteen mijn meest geprononceerde tag. Ik gun het ze, daar niet van
Als ik daarentegen met de tag “oud-west” of “politiek” begonnen was, dan was ik nu nog niet op de helft geweest.
Ik geloof dat deze uitdaging om een systematische aanpak vraagt, voorwaar mijn sterkste kant op het tijdstip dat ik meestal inruim voor het spelen op de computer.
Voorlopig is mijn tagcloud dus nog eventjes geen getrouwe weergave.

Wel 3 uur en een kwartier in het Van Gogh museum samen met Tim.
Het had me nog moeite gekost om hem te overtuigen dat een museum ook voor kinderen heel leuk kan zijn.
Nu wil hij morgen wel weer.
Gewapend met een audio tour van Frank Groothof uit Sesamstraat en een kinderspeurtocht dwaalden we tijden door het museum.
Ik nam met graagte dezelfde kinderaudio tour, want mijn ervaring met Van Gogh beperkt zich tot

Vandaag was ik de cabdriver in onze familiewagen.
Een stapel CD's voor de heenweg voor allen.
Een stapel Cd's voor de terugweg, voor mij alleen.
Zoon Mick en vrienden/vriendinnen gingen een paar dagen naar Aubenton, waar hun theaterdocent met zijn iHTs een landhuis tot cursusplek voor dans- en theatermakers aan het omvormen is.
Ze kunnen er altijd handjes gebruiken en de “meester” heeft vele “volgers” bij het realiseren van zijn dromm
Als het maar even kan, wil Mick daar graag naar toe en meewerken.

Onze auto was de grootste en met 6 man in de wagen is al snel sneller en voordeliger.
Dat sneller gold dan voor hen, want ik moest ook weer terug, maar goed.
Ik had wel de leukste variant lading uit het volgeladen wagen liedje: ze zongen als sijsjes.
Hun theatrale opleiding verried zich op prettige wijze.

We begonnen met The Killers (jammerlijk in Paradiso gemist) en Snow Patrol (binnenkort samen naar toe) maar toen eenmaal de soundtrack van Moulin Rouge opging, wist ik meteen weer dat ik theatermakers aan het vervoeren was: een hele show, die ik afgezien van de audio gemist heb omdat mijn rol het letten op de weg voor was en de show zich achterin afspeelde.

In Aubenton was sinds ik daar de vorige keer was enorm veel gebeurd.
De vloer waar ik Mick vorige keer met hoed en het kersvers Stones shirt van het concert van de avond daarvoor had [[popup:mickaubenton.jpg:gefotografeerd:::center]], was vakkundig gesloopt en door het hele huis waren de veranderingen zichtbaar met als summum een van de speelklare studio's.
Klaar is het waarschijnlijk nooit, maar da's deel van de charme van dit groeiproject.

Net als de vorige keer een rondleiding met glas in de hand, nog even enthousiast, de droom krijgt vorm, dit keer ook met ondertiteling van Mick die smaakvol kon vertellen over zijn aandeeltje in de transformatie.

Blij dat ik voor dit project 5 paar werkhandjes en vijf youngsters had afgeleverd die het weer enorm naar hun zin gaan hebben, toverde ik de nu lege auto om tot een comfortabele muziekluisterstudio, chips en mijn Cd's onder handbereik.
Ik ben niet gek op autorijden, maar 4 uur in de auto alleen, je eigen muziek, eigen gedachten, als enige controle over de volumeknop en begeleiding van je eigen stem daarbij is toch wel feestelijk.
Gelukkig maar, want deze weg leg ik vast nog vaker af.