“Man uit Touet” staat er sinds vorige week in mijn de contactenlijst van mijn telefoon.

Dit na een toeristisch uitje in een dorp Touet sur Var vlak bij de plek waar ik vakantie vier. Een dorp waar we tot dan toe altijd achteloos doorheen gereden waren onderweg naar Nice, behalve als we onderweg brood wilden, dan stopten we daar bij de bakker.
Er bleek veel meer dan de huizen langs de Route Nationale: een prachtig dorp op de helling van de berg.
Genietend van al de kronkelende kleine straatjes, “les ruelles” en de prachtig beschilderde deuren, daalde ik af naar een terrasje bij het station en beloonde mijzelf met een glaasje wijn aan het spoor.

De wat oudere man aan het tafeltje naast mij bood mij een tweede glaasje aan. Tevreden met mijn uitje en met best zin in een praatje en nog een glaasje, vond ik dat een goed idee en schoof aan aan zijn tafeltje.
Nadat we de crisis, de stand van zaken in de huizenbouw – hij bouwde huizen – en de uitverkoop van de Cote d’ Azur aan de Russen besproken hadden, belandden we bij het Franse Chanson.

Hij was benieuwd naar welke ik allemaal kende, best veel. Samen zochten we naar wie ook alweer de zanger was van Les Feuilles Mortes en kwamen daar niet op (schandalig, maar toch).
Ik beloofde het zodra ik op de camping terug was te laten weten (dat niet weten en wel willen weten vreet namelijk aan je geheugen totdat je het gevonden hebt), btw Yves Montand.

De man aan wiens tafeltje ik was aangeschoven, bleek een groot ambassadeur van het franse lied en begon spontaan niet onverdienstelijk zijn lievelingsnummers voor mij te gaan zingen, een mens kan het bepaald slechter treffen! Zijn lievelingszanger bleek Daniel Guichard, dat moest ik opschrijven en heb ik natuurlijk ook gedaan. Hij zong zijn favorieten. Ik beloofde plechtig dat ik thuis op het internet naar zijn zanger zou gaan zoeken. Dat heb ik vanavond dan toch dus ook gedaan.

Het geluid uit de clips op You Tube vermengt zich grappig met de herinnering aan die man (wil eigenlijk “dat mannetje” schrijven omdat het zo’n stereotiep was van die posters waarop je franse “mannetjes” aan een bolletje wijn ziet, maar mannetje klinkt als je het over een mens hebt zo onaardig) die diezelfde liedjes voor mij zong gewoon omdat ik even naast hem kwam zitten op dat terrasje. Ik zal morgen maar een smsje sturen aan “de man uit Touet”, dat ik hem hoorde zingen daar op dat terrasje toen ik de clips beluisterde.