Zandkorrels in de besluitvormingsmachine
Als het even wil lukken doe ik de act “aantrekkelijke multitasking”. In mijn hoofd blijft nazoemen dat vrouwen daar kennelijk beter in zijn dan mannen.
Als het mooi weer is, gaan Tim en ik samen naar het Cremerplein. Tim zijn favoriete plek: water, vriendjes en speeltuin. Hij neemt zijn fiets mee of een keur aan auto’s. Ik stop mijn tas vol met stukken. Als we in het weekend gaan, zitten in mijn tas altijd mijn map met DB-stukken voor dinsdag en mijn stafstukken voor maandag.
Sinds vorige week doet gelukkig na lang afwachten en veel aandringen (kun je nagaan, ik ga er nota bene zelf over) het water het weer waardoor het supergeliefde waterspeeltuig (van heel veel kinderen) het gelukkig weer deed. Tim was er vanmiddag dan ook niet weg te slaan. Ik zat lekker in de zandbak tegen een muurtje in het zonnetje en als al mijn stukken uit. Iedereen blij en het werk gaat door onder bepaald prettige omstandigheden.
Klein nadeel, maar eigenlijk een glimlachopwekkend voordeel: het gebeurt mij met enige regelmaat dat ik tijdens mijn staf of tijdens het DB een verdwaalde zandkorrel van tafel moet vegen.