Ik heb een hekel aan one-liners en geloof niet zo in mooi weer verhalen.
De neiging om te duiken als er een camera of andere pers in de buurt is, moet ik altijd heftig onderdrukken.
Niet echt handige eigenschappen voor een bestuurder.
Publiciteit en voor de camera verschijnen, is een essentieel onderdeel van het werk.
Ik doe dat dus altijd braaf, ben vriendelijk en probeer zelfs te lachen
Een boer met kiespijn ziet er niet uit voor de camera en zijn boodschap komt ook maar matig over, dus na 4 jaar samen met de collega’s op herhalingsoefening mediatraining.
Aan het begin ben ik net een van die onwillige cursisten van mijn man (leerdoel? Ik heb geen leerdoel, ik ben gestuurd!). Ik zie er tegen op en hoop dat de volgende zeven uur niet al te pijnlijk zullen zijn.
Tegelijkertijd maak ik ruzie met mezelf:
Wat een onzin, je zit nooit om woorden verlegen, je speecht voor de vuist weg, bepaald niet verlegen, beklimt zo een podium, vertelt graag verhalen, geniet van aandacht en je staat regelmatig voor hetere vuren.
Wie gaat er hier nu eigenlijk winnen, jij of die camera?
De trainers zijn door de wol geverfd.
Soms bemoedigen ze, soms zijn ze vriendelijk en begrijpend, soms speikerhard met zuigende vragen.
In weerwil van mijzelf krijg ik er toch weer lol in.
Bij het terugzien van de eigen interviews had ik zelfs
