Net thuis van de commissievergadering.

Ik had er er van te voren een hard hoofd in.

Mijn antwoord op de vragen komt altijd wel, daar kan ik ondertussen op vertrouwen.

De onderwerpen goed voorbereid, dat was ook het punt niet.

Op de commissie o.a. najaarsnota en programmabegroting.

Het is altijd maar weer afwachten hoe dat balletje valt: 6 fracties met 50 vragen over 10 programma’s waarvan er vijf onder mijn verantwoordelijk vallen: procesvragen, geldvragen, voortgangsvragen, effectvragen, technische vragen. Uw portefeuillehouder van alle markten thuis!?

Uiteindelijk lukt het meestal wel, alhoewel ik al luisterend druk bladerend door de najaarsnota en programmabegroting op papier soms niet verder kom dan te noteren dat er een vraag gesteld is over pr0gramma 7 doel 7.1

Het heeft veel weg van een soort twee voor twaalf:

ik schrijf, er schrijven twee sectorhoofden mee en met een minimaal gefluister probeert dit team de tevredenheid van de commissie te winnen met zo min mogelijk verwijzing naar “die zoeken we op”.

De momenten waarop ik keihard aan het werk ben, vanwege de vele ballen in de lucht even geen enkel idee heb of ik het er “goed van afgebracht heb”.

Gelukkig dit jaar tijdens de commissiebehandeling veel complimentjes over hoe we de najaarsnota en programmabegroting dit jaar veel meer in overeenstemming hebben weten te brengen met de wensen van de raad.

Dat voelt goed, ook voor de twee sectorhoofden hoopik, die mijn ondersteunen en hier lang hard aan gewerkt hebben.

Ik geloof zelf eigenlijk pas echt dat het goed is gegaan – ik zie mijzelf namelijk alleen maar als een wilde zoveel mogelijk van de gestelde vragen zonder tussenkomst van de ambtenaren proberen te beantwoorden met weinig zicht op de tevredenheid over het door mij gegeven antwoord – als ik na afloop in de kroeg van een paar mensen hoor dat ik het er weer goed vanaf gebracht heb.