In de stilte van een verlaten kantoor nog een kwartiertje rust voorafgaand aan “mijn” commissievergadering.
De agenda en tegenwoordig alle stukken staan op het internet.
Nu nog beeldverbinding en u kunt collectief thuis blijven en alles vanaf de luie stoel volgen.
Voorlopig wordt op mijn aanwezigheid nog wel prijs gesteld, dus ga ik zo maar met de stukken onder de arm naar de vergadering.
bewogen moment
Donderdagavond hielden we ook in Oud-West een wake voor de slachtoffers van de schipholbrand.
Met veel bewoners en diverse politieke partijen stonden we rond het pierenbadje op het Bellamyplein.
Ondanks de vele paraplu’s een aanstekers, wilden de kaarsjes maar moeilijk blijven branden in de stromende regen.
Een kort ingetogen moment met het voorlezen van de namen van de slachtoffers en twee minuten stilte.
Voor een aantal van ons kwam zonder ook hem te kennen, de naam Louis S
Zondagmiddag, 12.15
Centraal Sation.
Geen kind meer over nadat net Tim met opa weghuppelt naar de trein en het spoorwegmuseum.
Dochter is op een slaapfeestje en onze oudste heeft zich ten dienste van Sinterklaas en zijn optocht gesteld, dus vertrok al om half zes vanochtend.
Kinderloos naar de Sinterklaasoptocht gaan kijken?
We besluiten het aan te zien vanuit de serre van Hotel Victoria met zicht op de rijen wachtende en kleumende mensen met kinderen.
Wat een feest: als je daar een half uurtje zit weet je weer hoe Amsterdam aan zijn 3 miljoen touristen per jaar komt.
Een niet aflatende stroom mensen en koffers vanuit het Centraal Station.
“It’s Sint Nicolaas, that is only in Holland, something like Sante Claus but then different”, horen we de ober aan touristen uitleggen.
We nemen de tijd, want Sinterklaas staat bepaald niet bekend om zijn punctuele doorkomtijden.
Na twee kopjes koffie hebben we het gehad en besluiten de stoet dan maar tegemoet te lopen.
Het wachten en lopen wordt beloond door treffende acties van het snoepkanon een paar pieten die wel heel gewillig poseren.
Hij wilde bijna niets meer de computer: traag, traag, traag.
Eevn opnieuw opstarten wil nog wel eens een bruikbaar wondertje doen.
In de aanlooptijd pakte ik eindelijk het mapje dat sinds de laatste opruimactie al een tijdje op mijn bureau ligt:
Handgeschreven brieven en andere herinneringen vanuit de middelbare schooltijd.
Het kwaad is geschied: ik ben weer helemaal terug in Memory Lane, maar ja wat wil je met brieven die de kop dragen: Zondagavond, juni 1979
Donderdag op de Diversiteitsdag van de Gemeente Amsterdam, werd de diversiteitsprijs uitgereikt.
De eerste keer dat dit gebeurde, maar de faam van deze net ingestelde prijs, liep op de uitreiking vooruit. Het gonsde van de geruchten binnen de ambtelijke molen.
Vanuit het Diversiteitsplatform Amsterdam, ondersteund door de burgemeester werden er vandaag prijzen uitgereikt voor diensten en personen die ik het kader van divers personeelsbeleid het goed gedaan hadden.
Eeen eerste prijs, een aanmoedigingsprijs, een prijs voor individuele personen die zich ingezet hebben voor diversiteitsmanagement, maar ook een prijs voor de dienst(en) waar het nog slecht ging, een potenti
Vanochtend was nog alles prima: ik zwom (mijn eerste baantjes in een leeg zwembad, kinderachtig van mij, maar als ik de dag zo kan beginnen levert dat mij altijd een positief voorgevoel op), bracht mijn jongste naar school.
Bij het bijna dagelijkse koffieritueel met een aantal ouders in het conciergehok waar we ritueel alle belangrijke zaken (opvoeding, journaal, roddels en de stand van zaken in de wereld) bespreken was het helemaal top.
Gistermiddag Sinterklaasversiermiddag waarbij de meeste ouders in het koffiehok, ook ik gelukkig deze keer, zelf actief hadden meegeholpen.
Vanochtend waren we natuurlijk trots op de mooi versierde school en genoten we van de reactie van de verraste kinderen bij binnenkomst.
De versierbijeenkomst was dolle pret: kinderen van meehelpende ouders mochten in de bibliotheek blijven op de vrije woensdagmiddag en vonden dat helemaal top: woendagmiddag en toch mogen we op school blijven.
Samen met bevriende moeders wonderlijk capriolen op huishoudtrappen uithalen om alle pieten, cadeautjes en andere versierattributen op de juiste plek te krijgen. Zalig om daar aan mee te kunnen werken.
Prachtig om de volgende ochtend de bewonderende verbazing van de kinderen te horen, toch wel een beetje glunderend als je kind in zijn gang vol overtuiging roept: “mooi he, dat heeft mijn mamma gedaan”.
Bij alles wat ik vandaag op mijn log nog meld, geldt een waarschuwing vooraf: het was mijn dag niet vandaag.
Helaas trok mijn agenda zich daar niets van aan.
Nadat ik al drie keer gevloekt en getierd had (gelukkig nog wel redelijk binnenmonds), niet mijn normale stijl en ook bepaald niet iets waar ik zelf gelukkig van of trots op word, ging mijn agenda zijn eigen gang.
Mijn agenda vroeg maar weer eens om inzet, commitment en stellingname, ookal kwam de stoom mij op diverse momenten vandaag stevig uit de oren.
Dat ik niet in mijn favoriete positieve mood stond, deed even niet ter zake.
Mozes en
“Aha, een typisch gevalletje van het stofje van Rob”
Mijn gezelschap schoot in de lach.
Alhoewel het stofje volgens de natuurlijk rap bevraagde wetenschappers waarschijnlijk niet bestaat, wist mijn gezelschap onmiddelijk waar ik op doelde.
“Ach een typisch gevalletje van het stofje van Rob”.
Ik hoef het niet eens uit te spreken om zelfs bij het denken al in de lach te schieten
Het stofje zal dan niet bestaan, viraal is het wel: het ligt lekker in de mond, bevat een paradoxaal medicijn en vormt een gevaarlijk besmettingsgevaar waardoor de kans groot is dat “het stofje van Rob” hoge ogen zal scoren voor de nieuwste aanvulling in de Dikke Van Dale.
Ach en als het uitspreken van deze bezwering nu eens effectief medicijn blijkt te zijn om het relativeringsvermogen van politici aan te zetten en daarmee onmiddelijk een bestrijding van de door hem gesignaleerde kwaal blijkt te zijn, dan zijn we toch allemaal gelukkig?
