De man kwam volgens afspraak bij mij in huis iets leggen.
Hij belde aan, ik liet hem binnen en hij struinde naar de keuken, het werkterrein.
Hij boog naar de grond en werd vervolgens niet lekker.
“Sorry, maar ik wordt even wat duizelig”.
Pff, ik bood hem een stoel, koffie, wat eten, natte lap.
Hij wilde niets, alleen maar even zitten.
Ik respecteerde dat maar en liet hem even met rust.
Het zweet parelde van zijn gezicht en ik maakte me zorgen.
“Heeft u dat vaker, gebruikt u medicijnen, last van lage bloeddruk?” Koortsachtig dook ik in de herinnering van mijn EHBO cursus.
Hij maakte gebruik van het toilet, ik bood hem washand en doek, hij ging weer zitten en bleef zweten.
Wat hij had gegeten en of hij soms gevast had de afgelopen maand, tja je weet maar nooit, wie weet was het weer regelmatig eten hem iets minder bekomen.
Hij bleef duizelig en ik zag het zweet rond zijn mond, ik voelde en het was klam.
“Zal ik toch maar even de dokter voor u bellen?”
Dat wilde hij wel.
Vanwege het gebrek aan acuut levensgevaar, voor die knop koos ik maar niet, duurde het even en moesten we vervolgens wachten tot we teruggebeld werden door de doktersdienst.
De man was ondertussen op mijn bank komen liggen.
Nadat eindelijk de dokter had teruggebeld en met de man had afgesproken dat hij morgen langs moest komen als het dan nog niet over was, mompelde hij iets over nog even bijkomen.
Vervolgens viel hij in een diepe slaap.
Daar zat ik dan.
Zachtjes zette ik de televisie aan en bekeek mijn favoriete soap met ondertiteling dan maar want dan kon het geluid zacht.
Met mijn vinger op mijn lippen sssst wijzend op de slapende man, bracht ik op kousevoeten mijn jongste naar bed.
Toen het journaal begon zette ik langzaam de TV wat harder want ik wilde wel weten wat er speelde.
Mijn stoutmoedige daad in eigen huis werd slechts beantwoord door een nog dieper gesnurk.
Daarna durfde ik zelfs nog de Senseo aan te zetten voor een kopje koffie, onmisbaar bij het journaal.
Zo af en toe wierp ik een blik op de slapende man. Hij snurkte tevreden. Op een of andere manier was ik er toch ook wel een beetje trots op dat die vreemde man zomaar op mijn bank in slaap kon vallen en ongegeneerd lag te snurken.
“je raadt nooit wie er hier op de bank ligt te slapen”, smste ik naar mijn afwezige echtgenoot, met daarna maar snel de verklaring.”
Na een uur werd hij wakker, rekte zich uit, keek om zich heen en zei “dank u wel”.
“Wel naar de dokter gaan hoor morgen, want dit lijkt me toch echt niet goed”.
Hij beloofde me dat te doen en toen was hij weer weg.
