Maand: februari 2006

Donderdag was wethouder Aboutaleb op bezoek in Het Fijnhouttheater samen met Charlotte Riem Vis, woordvoerster Kunst en Cultuur van de gemeenteraadsfractie van de PvdA.

Als stadsdeelvoorzitter en stille ambassadrice van dit mooie theater in ons het multifunctioneel/multimediale Fijnhoutcomplex, genoot ik samen met de medewerkers en de VMBO leerlingen van het Berlage Lyceum die daar hun voorstelling aan het maken waren.

Ruim tijd voor gesprekken met de leerlingen, bezichtiging van het centrum en het verhaal van theaterleidster Sylvia Schoens.

De leerlingen legden uit over hun project, showden vol trots hun “The making of Weblog, filmden en interviewden de wethouder.

Ik verstopte mijzelf achter mijn camera, hetgeen heeft geleid tot een geannoteerd fotoverslag.

De aandacht van “de grote stadswethouder”voor dit mooie kleinschalige project, met haar kansen en problemen, de aandacht voor de leerlingen voelde volgens mij voor iedereen lekker en verdiend.

Dit kleine project kreeg al eerder grootstedelijke aandacht, ik voel mij nog steeds onverminderd trots op de mensen die dit voor elkaar en voor het voetlicht weten te krijgen.

Het meisje Pietepeut, voor niemand bang maar wel altijd met de blik op de grond gericht om op niet op kleine beestjes of plantjes te trappen, loopt dagelijks door het grote bos naar school.

De mensen waarschuwen haar voor het bos omdat daar het afschuwelijke monster, Het Beest Van Dalen woont en huishoudt.

Pietepeut luistert beleefd maar vaart haar eigen koers, dwars door het bos.

Als de koning een prijsvraag uitschrijft en aan hem die het monster weet te vangen de helft van zijn koningkrijk en de prinses als bruid belooft, wordt het druk en onrustig in het bos.

Pietepeut hoort op haar weg door het bos veel onheilspellende geluiden en ziet regelmatig heren door de lucht zeilen die haar nadat ze ze vriendelijk weer overeind geholpen heeft vreselijke verhalen vertellen over het monster.

Als Pietepeut op een dag per ongeluk een korstje kaas op het hoofdje van een bloem morst en het bloemetje protesteert, raakt ze in gesprek met het bloempje, toevallig familie van het Beest Van Dalen.

Pietepeut krijgt strategische informatie over het monsterlijke familielid: het beest houdt er niet zo van om aangevallen te worden maar wordt zo mak als een lammetje als je treurige liedjes voor hem zingt.

Niet geheel onvoorspelbaar komt Pietepeut dezelfde dag nog oog in oog te staan met het afschuwelijke monster.

Zijn voorkomen tart elke beschrijving, het geluid dat hij maakt klinkt ook niet echt vriendelijk.

Pietepeut is eigenlijk best een beetje bang, maar ze onthoudt de strategische informatie, spreekt zichzelf toe en met een trillende doch heldere stem zingt zij het treurigste liedje dat zij kent.

Als een mak lammetje laat het vreselijke monster zich door het kleine meisje naar de koning voeren. Terwijl zij zingt vluchten her en der mensen op de daken en zelfs de hofhouding van de koning maakt zich uit de voeten.

Pietepeut levert het beest uit aan de koning uit onder de voorwaarde dat hij het beest niet dood.

De koning belooft het beest een groot eigen park te geven en gaat over tot het leveren van de beloofde beloning.

Het aanbod om met de prinses te trouwen vond Pietepeut (30 jaar geleden) “onzin” waarop de koning haar ras de prins aanbiedt.

Daarop spreekt Pietepeut de (voor mij en zeker ook voor de lifter) de onstervelijke woorden:

“Eerst zien”.

Deze in sprookjes zeer ongebruikelijke vrouwelijke “vleeskeuring” leidt tot overeenstemming.

Pietepeut wordt koningin, zingt elke dag voor Het Beest dat dan zijn kop in haar schoot vleit.

Samen met haar man houdt ze meer van Het Beest “dan van al hun ministers bij mekaar. En dat wil wat zeggen”.

Het beest met de achternaam, Annie M.G. Schmidt, uit Heksen en Zo (1964)

Beloofd:

Er was eens lang geleden…….

Een hele slimme moeder.

Net gescheiden, ging zij met twee kindertjes met de auto op vakantie naar Zuid-Frankrijk.

Een hele onderneming, ver weg, alleen aan het stuur en met twee kindertjes op de achterbank die in de auto zitten helemaal niet zo leuk vonden.

Maar deze moeder wist wat ze wilde, had haar stem niet opegegeven voor die prins uit het vorige sprookje, ze verzon een list.

Ze nam een lifter mee onder de al voor het instappen afgesproken voorwaarde dat hij de kindertjes op de achterbank zou voorlezen.

De lifter, een leuke belg uit Gent “had daar wel goesting in” en begon vol enthousiasme aan zijn taak.

Bijna aan het eind van zijn voorleesverhaal gekomen, barstte hij wel zo onbedaarlijk in lachen uit, dat ik me dat nu nog steeds voor de geest kan halen….. (

Alweer een sprookje:

Vanochtend werd ik voor het stadsdeelkantoor, vroeg en koud, opgehaald door De IJskoningin.

Samen met deze hoogwaardigheidsbekleedster mocht ik de hernieuwde basisschool De Waterkant openen.

Aan haar arm mocht ik door een erehaag van kinderen en ouders om eerst samen het nieuwe logo van de school en daarna de hernieuwde school te openen.

De Waterkant heeft een geheel nieuwe verdieping bovenop de school gekregen en daarmee zijn de (destijds door mij nog met veel pijn en moeite neergezette noodlokalen) overbodig geworden en verdwenen.

De feestelijke opening markeerde (bijna) het einde van een langdurige en soms tot wanhoop leidende bouwperiode: eerst een deel van de school tijdelijk verhuizen, in de school dagelijks last van bouwwerkzaamheden, daarna weer terugverhuizen en nog een lange en moeizame periode van na oplevering.

Petje af voor het doorzettingsvermogen van het team, de directie en de kinderen.

Het was geen gemakkelijke bevalling, maar wat een prachtig kind!

Alle lokalen waren vandaag ingericht als winterpretpaleisjes waar een levend ganzebordspel gespeeld werd. Aan het eind van de ochtend sloot het feest af met een rappende directie en daarna de neef van Ali B, Yes-R.

Vrijdagavond vieren team en ouders hun nieuwe school nog eens dunnetjes over.

Vervolg op het sprookje van gisteren wordt vervolgd.