Het meisje Pietepeut, voor niemand bang maar wel altijd met de blik op de grond gericht om op niet op kleine beestjes of plantjes te trappen, loopt dagelijks door het grote bos naar school.

De mensen waarschuwen haar voor het bos omdat daar het afschuwelijke monster, Het Beest Van Dalen woont en huishoudt.

Pietepeut luistert beleefd maar vaart haar eigen koers, dwars door het bos.

Als de koning een prijsvraag uitschrijft en aan hem die het monster weet te vangen de helft van zijn koningkrijk en de prinses als bruid belooft, wordt het druk en onrustig in het bos.

Pietepeut hoort op haar weg door het bos veel onheilspellende geluiden en ziet regelmatig heren door de lucht zeilen die haar nadat ze ze vriendelijk weer overeind geholpen heeft vreselijke verhalen vertellen over het monster.

Als Pietepeut op een dag per ongeluk een korstje kaas op het hoofdje van een bloem morst en het bloemetje protesteert, raakt ze in gesprek met het bloempje, toevallig familie van het Beest Van Dalen.

Pietepeut krijgt strategische informatie over het monsterlijke familielid: het beest houdt er niet zo van om aangevallen te worden maar wordt zo mak als een lammetje als je treurige liedjes voor hem zingt.

Niet geheel onvoorspelbaar komt Pietepeut dezelfde dag nog oog in oog te staan met het afschuwelijke monster.

Zijn voorkomen tart elke beschrijving, het geluid dat hij maakt klinkt ook niet echt vriendelijk.

Pietepeut is eigenlijk best een beetje bang, maar ze onthoudt de strategische informatie, spreekt zichzelf toe en met een trillende doch heldere stem zingt zij het treurigste liedje dat zij kent.

Als een mak lammetje laat het vreselijke monster zich door het kleine meisje naar de koning voeren. Terwijl zij zingt vluchten her en der mensen op de daken en zelfs de hofhouding van de koning maakt zich uit de voeten.

Pietepeut levert het beest uit aan de koning uit onder de voorwaarde dat hij het beest niet dood.

De koning belooft het beest een groot eigen park te geven en gaat over tot het leveren van de beloofde beloning.

Het aanbod om met de prinses te trouwen vond Pietepeut (30 jaar geleden) “onzin” waarop de koning haar ras de prins aanbiedt.

Daarop spreekt Pietepeut de (voor mij en zeker ook voor de lifter) de onstervelijke woorden:

“Eerst zien”.

Deze in sprookjes zeer ongebruikelijke vrouwelijke “vleeskeuring” leidt tot overeenstemming.

Pietepeut wordt koningin, zingt elke dag voor Het Beest dat dan zijn kop in haar schoot vleit.

Samen met haar man houdt ze meer van Het Beest “dan van al hun ministers bij mekaar. En dat wil wat zeggen”.

Het beest met de achternaam, Annie M.G. Schmidt, uit Heksen en Zo (1964)