Ben mijn weblog niet vergeten, ben niet aan het uitrusten van een te actieve ski vakantie, het is ook niet dat ik niets te melden heb: veel te veel eigenlijk:

In mijn hoofd spookt:

Het nieuwe boek van mijn favoriete zanger in relatie tot de 90e jarig verjaardag van onze Jazz maestro en Oud-West bewoner Martin Sterman en ook nog eens met de huispianist Johny van de skivakantie vorige week(elke week maar weer op donderdag in de hotelbar misschien bijna steeds het zelfde repertoire, waar haalt hij zijn motivatie vandaan).

Wat gebeurt er in mijn hoofd als ik meer dan zes weken voor definitieve vertrekdatum (mijn afscheid is vastgesteld op 20 april) al een afscheidsbos bloemen krijg omdat dit onze laatste definiteve pre demissionaire staf was?

Is mijn mentale afscheid nu al begonnen, als ja, hoe kan het dan dat ik nu ook nog volop bezig ben met de operatie” geef alle scholen glasvezel”, wordt ik vandaag de hele dag steeds maar gebeld over belangrijke beslissingen, heb ik hard gewerkt om bestuurlijke besluitvorming over een heikel onderwerp nu nog voor elkaar te krijgen?

Net terug van vakantie heb ik al weer druk aan het werk veel dat me behoorlijk bezig houdt, maar te weinig rust om er over te schrijven.

Tot “overmaat van ramp” liep ik vandaag met heel veel plezier ook nog college (alweer tijdens reguliere DB tijd) waarover ik in gedachten nog behoorlijk nasudder en besloot ik vanavond liever mijn man uit eten te willen nodigen die de rest van de week op curssus is, dan mijn reflecties een plek te gunnen.

Een luxeprobleem, wellicht kenmerkend voor de komende veranderingen in mijn leven.

Alles krijgt op zeker zijn plek, bloggend en/of daarbuiten.