Zoonlief zag bij thuiskomst zijn moeder speechen door het raam van het restaurant van onze onderbuurman.
Hij kon het niet laten dat even op de foto te zetten. Een vaag sfeerbeeld
Dinsdagavond had ik een afscheidsetentje met de directies van onze scholen en een aantal mensen van onze afdeling onderwijs.
Daar waar het “echte” afscheid nog moet komen, was dit wel heel bijzonder.
Acht jaar lang, gingen wij voor elkaar: probeerde ik hun en zij mij te overtuigen van het feit dat we hetzelfde belang dienden en kwamen we daar meestal collectief uit.
Ik ga, zij blijven, maar na vanavond wet ik het weer nog eens extra zeker: wij zijn, en ook straks zij zijn een club die staat: wij gaan voor hetzelfde en ookal vertrek ik, zij zetten de lijn straks door:
Een geruststellende gedachte, terwijl ik tegelijkertijd in de vraag wie straks de portefeuille onderwijs gaat overnemen ook iets heb van “welke vreemde minnares gaat er straks met mijn lief van door”.
Ik laat geloof ik al mijn andere portefeuilleonderdelen gemakkelijker in vertrouwde handen over dan mijn cluppie onderwijs, maar als ik kijk hoe zij het met elkaar rooien, roep ik tegelijkertijd tegen mijn opvolger “kom maar op”.
Ons eigen afscheidsfeestje was helemaal goed, we spraken mooie en gemeende woorden naar elkaar, ik kreeg mooie, gemeende speeches, complimenten en kadootjes, t’is dat ik me heilig voor hand genomen om niet te ge- emotioneerd te raken, maar anders……..
We zijn nog niet klaar met elkaar maar dit was een mooi samen onderwijs moment wat straks in het grote afscheid niet meer over gedaan hoeft te worden.
