Kreunend heeft hij het uitgehouden, mijn dienstfiets.

Voor elke vergaderlocatie in deze stad heeft hij zeker wel een keer gestaan.

Naar het stadhuis wist hij de weg zelfs met ogen dicht inclusief de alternatieve routes vanwege wegopbrekingen.

Op huisbezoek, op schoolbezoek, op fietsverkenning door de stad, hij reed me overal naar toe: met licht, met bel en met GroenLinkse fietstassen voor al het vergadermateriaal.

De laatste weken begon hij te mopperen.

Het achterwiel zwabberde, hij had het moeilijk.

Vijf weken lang moedigde ik hem aan om het nog even vol te houden.

“Alsjeblieft, ik heb nog even geen tijd om naar de fietsenmaker te gaan.”

Zwabberend zuchte en ploeterde hij door met een achterwiel waar toch echt een spaak gesprongen was, maar hij deed het.

Vanmiddag op mijn eerste vrije dag, kreunde hij nog