Vrijdag was de langverwachte opening van ons nieuwe jongerencentrum.

Hard nodig want het oude en het tijdelijk nieuwe waren al dicht.

Nu is er een mooie nieuwe plek, een volledig team jongerenwerk dat graag aan de slag wil, dus alle redenen voor een feestelijke opening.

Ik had er dan ook echt zin in en was blij dat dit nog net voor mijn vertrek zou gebeuren.

Samen met onze beleidsmedewerkster zeulde ik het halve stadsdeel door omdat we een leuk maar lastig openingscadeautje hadden bedacht naast de wat plichtmatige cheque voor de inrichting: twee “fatboys”, niet om pedagogisch onverantwoord te hangen, maar om te chillen en te loungen.

De aanwezige jongeren hadden zich wel naar de opening laten praten, maar wilden duidelijk ook snel weer hun eigen gang gaan.

Het duurde ze te lang.

Eindelijk vonden ze even een bezigheid in het tafelvoetballen.

Leuk dacht ik, ik maak een foto.

Fout!

Grote opwinding want er was een foto gemaakt en ik werd gesommeerd hem te wissen.

Ik legde uit waarvoor ik dat deed en dat het een overzichtsfoto was.

En dat ik hem natuurlijk best weg wilde halen er iemand bezwaar had, dat ik het meestal ook wel even vraag en dat ik dat deze keer vanwege het feit dat het toch een feestelijke opening was waar je trots op kon zijn niet gedaan had, maar dat ik een verzoek in plaats van een bevel dan toch wel liever had.

Het lukte nog net om er een verzoek van te maken en ik wistte dus de foto, maar de jongeren liepen daarna collectief weg.

Zo opende ik het jongerencentrum zonder ook maar een jongere in het pand.

Hoewel ik er naar de aanwezigen nog wel een grapje over kon maken “weet je wat je moet doen als je hier de boel leeg wilt krijgen?”, was het wel een koude douche en bepaald niet zoals ik me het had voorgesteld en dat gold vast nog veel meer voor de aanwezige jongerenwerkers.

Nadat ik toch al die tijd met gemak, een praatje, een verzoek en gewoon natuurlijk mijn werk heb gefotografeerd was dit het eerste incident. De reactie was behoorlijk overtrokken en misschien wel een excuus om de pleiterik te kunnen maken, maar ik voelde me er niet lekker onder en had het gevolg willen kunnen voorkomen, dus zocht de schuld ook bij mezelf.

Ik wens de jongerenwerkers veel succes om het nieuwe mooie centrum samen met de jongeren tot een succes te maken.