Mijn nieuwsflasher meldt: Humeur van Webloggers onderzocht
Voordat een programma het overneemt: mijn humeur is uitstekend.
Ter invulling van “mijn eerste vrije dagen”, onderzoek ik de vele leuke/romantische/ontspannende/orginele/avontuurlijke/welnessachtige mogelijkheden van een “weekendje samen (= in dit geval even 2 en geen 5) weg”
Aan het eind van de avond weet ik waarheen.
Zalig, en geen moodviewer die daar een ander oordeel over kan geven.
De kijkersvraag dan maar even, want te laat thuis voor het echte stukje.
Er moest vanavond heftig geklankbordgroept worden rond de onderhandelingen in de centrale Stad en ook daar speelt het fenomeen kroeg na afloop me parten.
Verhaal morgen, want ik had een hele mooie middag met velen en met mooie plaatjes.
Waarnaar keken zij een waarom?
Zondagavond is er brand geweest in de sportzaal van de Kinkerhoek.
En dat terwijl de verhuisdozen in de naastgelegen helemaal verbouwde en vernieuwde school al klaar stonden.
De brand was gelukkig in de sportzaal en niet in de school, maar de gevolgen zijn diep triest:
Het prachtige nieuwe linoleum vol met bubbels, de verhuisdozen nat, veel waterschade, roet en een stekende brandlucht in dat mooie nieuwe gebouw.
Ik kan wel janken en ben vast niet de enige. Vrijdag waren de mensen van de KInkerhoek nog tot ver na schooltijd bezig met de voorbereiding van de verhuizing. Vandaag zou het nieuwe meubilair komen.
We gaan alles op alles zetten om de school zoveel mogelijk bij te staan. Bah wat een ellende en wat een vreselijke domper voor al die mensen die zo ongelovelijk hard gewerkt hebben om de school fris, mooi en nieuw te maken.
De afgelopen week was druk: met huidig, helpen bij het nieuw (“andermans” onderhandelingen) en mijn eigen nieuw zoals het nadenken over een update op mijn CV.
Vanavond keek ik voor het eerst weer op de digitale leerplek van de colleges die studenten van het vak Informatiemanagement in de praktijk samen volgen met opdrachtgevers van de gemeente Amsterdam.
De colleges volg ik met veel plezier, maar de afgelopen twee weken waren ze voorbehouden aan de studenten. Ondertussen gaat het leren via de website gewoon door, dus ik liep behoorlijk achter met het lezen van alle posts.
Tijdens het lezen constateerde ik tot mijn grote vreugde dat de studenten die voor ons project in Oud-West aan de slag zijn, ondertussen al een heel eind verder zijn en dat ze echt met iets moois bezig zijn.
Komende week ben ik gastvrouw op een tussentijdse bijeenkomst van alle projecten en gaan alle studenten hun voortgangspresentatie geven.
Ik verheug me nu al op alle verhalen.
Vrijdag was de langverwachte opening van ons nieuwe jongerencentrum.
Hard nodig want het oude en het tijdelijk nieuwe waren al dicht.
Nu is er een mooie nieuwe plek, een volledig team jongerenwerk dat graag aan de slag wil, dus alle redenen voor een feestelijke opening.
Ik had er dan ook echt zin in en was blij dat dit nog net voor mijn vertrek zou gebeuren.
Samen met onze beleidsmedewerkster zeulde ik het halve stadsdeel door omdat we een leuk maar lastig openingscadeautje hadden bedacht naast de wat plichtmatige cheque voor de inrichting: twee “fatboys”, niet om pedagogisch onverantwoord te hangen, maar om te chillen en te loungen.
De aanwezige jongeren hadden zich wel naar de opening laten praten, maar wilden duidelijk ook snel weer hun eigen gang gaan.
Het duurde ze te lang.
Eindelijk vonden ze even een bezigheid in het tafelvoetballen.
Leuk dacht ik, ik maak een foto.
Fout!
Grote opwinding want er was een foto gemaakt en ik werd gesommeerd hem te wissen.
Ik legde uit waarvoor ik dat deed en dat het een overzichtsfoto was.
En dat ik hem natuurlijk best weg wilde halen er iemand bezwaar had, dat ik het meestal ook wel even vraag en dat ik dat deze keer vanwege het feit dat het toch een feestelijke opening was waar je trots op kon zijn niet gedaan had, maar dat ik een verzoek in plaats van een bevel dan toch wel liever had.
Het lukte nog net om er een verzoek van te maken en ik wistte dus de foto, maar de jongeren liepen daarna collectief weg.
Zo opende ik het jongerencentrum zonder ook maar een jongere in het pand.
Hoewel ik er naar de aanwezigen nog wel een grapje over kon maken “weet je wat je moet doen als je hier de boel leeg wilt krijgen?”, was het wel een koude douche en bepaald niet zoals ik me het had voorgesteld en dat gold vast nog veel meer voor de aanwezige jongerenwerkers.
Nadat ik toch al die tijd met gemak, een praatje, een verzoek en gewoon natuurlijk mijn werk heb gefotografeerd was dit het eerste incident. De reactie was behoorlijk overtrokken en misschien wel een excuus om de pleiterik te kunnen maken, maar ik voelde me er niet lekker onder en had het gevolg willen kunnen voorkomen, dus zocht de schuld ook bij mezelf.
Ik wens de jongerenwerkers veel succes om het nieuwe mooie centrum samen met de jongeren tot een succes te maken.
Ja, zo kan dat tegenwoordig met een wethouder van buiten.
En nee, ik ga niet solliciteren.
Donderdagmiddag was ik bij het afscheid van Tjeerd Herrema, stadsdeelvoorzitter in Zeeburg.
Na Henk Van Waveren en Hans Luiten de derde voorzitterscollega die ik uitzwaaide en er zitten er nog een aantal aan te komen.
’s Ochtends vegraderden we in het Presidium voor het eerst zonder hem.
Een Presidium in bijzondere samenstelling: Erik Koldenhof, Annelize van de Stoel en ik.
Ik stop en zij komen niet terug als voorzitter, dus dat was een wonderlijke manier van over je graf regeren.
Maar goed iemand moest de volgende vergadering voorbereiden, dus zo moest het maar even.
Het afscheid was feestelijk, mooi, met mooie woorden en heel veel mooie plaatjes van zijn tijd in Zeeburg.
Hij ging afstand nemen, zei hij, door naar Kaapstad te gaan.
Ver weg van “Zeeburger” naar Wereldburger.
Groot was dan ook mijn vebazing toen ik Tjeerd de volgende ochtend om 9 uur ’s ochtends alweer op het stadhuis tegenkwam bij een bijeenkomst waar ik ook was.
“Ja zeg, zo kan ik ook afscheid nemen” pestte ik (mijn afscheid komt nog en het er dan echt niet meer zijn zie ik met angst en beven tegemoet).
Maar goed, we deden gewoon weer wat er van ons gevraagd werd (met een gezelschap met een onwaarschijnlijk uurloon zo bijelkaar praten over hoe het in de volgende periode, gemakkelijker, slagkrachtiger en goedkoper zou kunnen).
Dit weekend surfde ik even naar Tjeerds weblog om zijn stukje over zijn afscheid te lezen, maar eh…. daar was hij wel al helemaal weg, zijn url kennelijk al weer terug naar de markt, dat verbaast mij dan toch wel weer.
Ik kondig nu al vast aan dat mijn weblog in de lucht gaat blijven.
