Met elk schilderij dat ik van de muur af haalde, begon mijn kamer holler te klinken.

Schilderijen, de grote hoeveelheid kaarten, mijn kunstorso, het bloemenkleed uit Turkije, de aparte uitstekende spiegel: allemaal in tas en doos.

1 verhuisdoos aan stukken uit twaalf jaar had ik mijzelf als limiet gesteld, ik bleef er binnen.

Netjes op een rij stond mijn lading voor transport in de kamer waar ik ook nog gewoon vergaderde vandaag.

De afschuw opde gezichten van mijn vergaderklanten was onmiskenbaar: het was mijn “kantoor” niet meer.

De holle klank en onpersoonlijke aanblik maakten dat meer dan waar, al heb ik toch nog best wat voor mijn opvolgster laten hangen.

Ondertussen staat mijn kantoorboedel na een korte autorit al thuis verdwaasd en bijna overtollig te wezen.

Gelukkig mocht ik vanavond na deze noodzakelijke maar weinig prettige verhuisklus met volstrekt andere energie de laatste vergadering van de klankbordgroep van GroenLinks in de Centrale Stad bijwonen. De laatste tekst, het voorstel over portefeuilleverdeling en het wachten op of ze er bij de PvdA ook al uit waren.

Weer helemaal bezig met iets in voor de toekomst van de stad als verrtekkend bestuurder. Ik kan daar dan ook enorm van genieten.

De synthese van de twee collegepartijen s’avonds laat in de kroeg die het straks ook samen gaan doen, maken mijn dag weer helemaal goed.

Met een leeg kantoor kijk ik naar morgen: s’ochtends college op de UvA, s’middags de laatse dingen met het DB, s ‘avonds mag ik als laatste klus het nieuwe DB en de nieuwe raadsvoorzitter installeren en dan is het afgelopen.

Wel of niet dronken worden in de kroeg na afloop is nog een optie, maar woensdag thuis, dat staat vast.