Maand: mei 2006

Voorzichtig met een te grote auto manoevrerend op de gladde vierkante centimeters van het kleine plekje in de volle parkeergarage, tegen beter weten in toch weer vooruit inparkerend.

“Mevrouw zal ik hem er even voor u inzetten?”

De man met de zwarte hoed bood het supervriendelijk aan.

Een aanbod dat je geloof ik niet helemaal zonder gevaar aan iedere vrouw kunt doen. Je weet maar nooit of je op lange tenen of een te scherpe tong trapt.

Ik was helemaal verrukt.

Ik bood mijn allerdankbaarste glimlach en smoorde alle emancipatiebezwaren heel effectief in de wens om dit moeilijke klusje niet zelf te hoeven klaren.

Geen probleem om te erkennen dat sommige mannen een aantal dingen met veel minder moeite doen dan ik.

Kwestie van oefenen en eindelijk eens accepteren dat achteruit inparkeren echt veel gemakkelijke gaat, maar toch.

Ik rijd en oefen weinig en voel die behoefte ook niet en dat terwijl ons familiebakbeest (“the mafia staffcar”) zich niet echt gemakkelijk weg laat zetten.

Ik dank mijn hedendaagse ridder, mede namens de bloedjes van kinderen die vanwege de drukte in de stad en de knipperlichtachtige parkeergarage wijzers (vol/niet vol) de ingang van TunFun al drie keer hadden gezien en onderussen echt stuiterden om naar binnen te mogen.

Het besluit om toch echt zelfs bij regen niet meer met de auto de binnenstad in te gaan, heeft dan ook niets met deze ridder te maken.

Zo’n vriendelijk aanbod krijg ik graag nog een keer.

Sommige kettingbrieven/bulkmails vind ik erg leuk:

“Kopieer onderstaand bericht en plak dit in een nieuwe mail bij het doorsturen.

Beste allemaal,

Zoals bij de meesten bekend is, bestaat binnen het Europees parlement

een ingeburgerd gebruik als gevolg waarvan

Sinds de afgelopen zomervakantie was ik op zoek naar een liedje van George Brassens.

Ik hoorde het op het terras van onze camping live door een aldaar geliefd Brassens vertolker.

In mijn beste frans complimenteerde ik hem met dat ene mooie liedje waarvan ik de titel niet meer wist, alleen nog maar anderhalve zin Dat hielp hem niet verder want zijn oevre was te groot.

De zin bleef in mijn hoofd spoken.

Gisteren kwam ik achter de titel van het liedje met die anderhalve zin, met dank aan de bibliotheek.

Nu, veel te laat in de nacht en na erg veel afgebroken downloads – en een nepreclame download waarin een nep Clinton nogmaals bevestigde dat hij geen sex with that woman had, maar als je dat wilde moest je naar….dot com gaan – heb ik hem binnen.

Thuis s’nachts in de regen is hij nog steeds net zo mooi: Les Passantes

Met de tonen nog in mijn hoofd nu toch maar naar bed.

Onder grote belangstelling en met veel feestelijk vertoon, kregen de deelnemers van de eerste Amsterdamse cursus inburgeren andersom maandagavond hun certificaat uitgereikt.

Zes weken lang leerden de cursisten onder de bezieldende begeleiding van docenten en uit de buurt afkomstige allochtone vrijwilligers alles over de turkse en marrokaanse taal, cultuur en gebruiken.

Het enthousiasme was overweldigend: de cursisten waren zo leergierig, de vrijwilligers zo behulpzaam in het geven van extra informatie, dat de docenten vaak maar aan een fractie van de geplande lesstogf toekwamen.

De cursisten toonden hun vaardigheden door een lied in het Turks en Marrokaans ten gehore te brengen ten overstaan van Burgemeester Cogen en Oud-West portefeuillehouder Yvonne Lammers.

Zij kregen hun certificaat uit handen van de burgemeester en voor de draaiende camera’s.

De vrijwilligers werden in het zonnetje gezet door Yvonne Lammers.

De animo was zo groot dat er breeduit nagedacht werd over welke vervolgactiviteiten men samen kon gaan doen: samen naar de moskee, naar de Hamman, samen koken, kletsen, fietsen, langs voorzieningen: dit muisje krijgt nog wel een staartje.

Onderussen hebben ook andere stadsdelen belangstelling getoond.

De cursisten gaven aan blij te zijn nu meer van hun buren te weten, gemakkelijker een praatje te kunnen maken en ook, en dat vond ik hardverwarmend, nu meer begrip te hebben voor het feit dat inburgeren en een andere taal leren te beheersen helemaal niet zo gemakkelijk is.

Ik zat een beetje achterin stilletjes te genieten van het enthousiasme en het succes waar ik tijdens mijn bestuursperiode de start nog heb mogen meemaken.

De rolwisseling maakte niet uit: ik was nog steeds net zo trots en enthousiast als ik in functie geweest zou zijn.

Wel kon ik me nu lekker opgeven als fietsmaatje voor vrouwen die pas net hadden leren fietsen. Daar had ik vroeger toch maar weinig tijd voor kunnen maken.

Natuurlijk was er naast muziek en hapjes ook buikdans. De weinig aanwezige mannen werden uit de zaal gepikt om de fijne kneepjes van deze edele kunst aangeleerd te krijgen

Het College van Amsterdam, opent een weblog

Het kon ik bijna niet anders: Tjeerd Herrema, Lodewijk Asscher en Marijke Vos (tijdens de campagne) hielden al een weblog bij. En Ahmed Aboutaleb mailt zich helemaal suf in het beantwoorden van alle (fan)mail die hij kreeg. Zoveel nieuwe media adepten moet besmettelijk zijn.

Een collectieve Weblog net als in Geuzenveld: collegiaal en wellicht veiliger dan allemaal een eigen weblog (het voorkomt vast een boel ruis in een team dat graag een team moet kunnen blijven).

Gefeliciteerd College, maar pas op het is vrij verslavend.

.

Ik zat even per ongeluk in het particulier leerlingenvervoer.
Ik bracht de zoon van iemand naar zijn examen.
Hij heeft een gescheurde milt, wil wel graag eindexamen doen en mocht zich nog niet te veel inspannen.
Ik heb tijd, kon de auto regelen en vond het een leuk klusje.

Tijdens zijn examentijd, trakteerde ik mezelf op een uitje Osdorperplein.

Als kind ging ik elke zaterdag mee boodschappen doen op het Osdorperplein.
Losse snoepjes zoeken in de Albert Heyn, vaak worst bijde Hema, soms kleren bij de C&A, maar het was wel een uitje.

Bijna alles is er ondertussen wel een keer veranderd alhoewel C&A, Hema en Albert Heyn (op en andere plek welliswaar) er nog steeds zitten, maar de lammetjes zijn altijd gebleven.

Ik kom er bijna nooit, maar ik wordt onveranderlijk blij en lichtelijk sentimenteel als ik die lammetjes zie.
Echt een icoon uit mijn vroege jeugdherinneringen.

Vanmiddag plantte ik mezelf dan ook ongegeneerd op mijn kont op het plein om de lammetjes te fotograferen.

Ik at een broodje bij Brasserie De Serre, waar volgens mij bijna iedereen vaste klant is, getuige de hartelijke begroetingen van het personeel en de gokkast in de hoek.
Ik deed een rondje Shopperade, Hema, Xenos en Free Recordshop.
De schade bleef beperkt tot 12 euro, maar ik genoot voor meer tijdens deze tussenuurtjes