“Any particular reason that you are leaving already?”

Deze zin moet je niet lezen maar uitgesproken horen door een native speaker.

Vervolgens in de context plaatsen: uitgesproken om drie uur s’nachts door een keurige heer die even daar voor nog met een lange zwarte haartooi en een niet matchend lichtgrijs baardje op de dansvloer had gestaan.

Een prachtige zin, toch zette ik standvastig koers naar huis.

Het was dan ook pas zes uur geleden dat ik mij in een jumpsuit gehesen had, opgempimpt met een wanstaltig brede glitterarmband, een sjaaltje in mijn haar, twee gigantische voor de gelegenheid van mijn echtgenoot gekregen oorringen en een dosis mascara waar ik normaal gesproken de hele week mee vooruit kom.

De outfit kwam me op een regen van niet allemaal even welbespraakte complimenten te staan onderweg en ik was dan ook blij toen ik de stadsdeelgrenzen achter mij gelaten had.

Maar ik had de uitnodiging voor het 60’s en 70’s feest in ieder geval serieus genomen.

In de schotse pub waar ik aanvankelijk alleen de daar werkende vriendin kende die mij uitgenodigd had, trof ik bont uitgedoste lotgenoten die ongetwijfeld hun weg daar naar toe ook niet zonder commentaar waren doorgekomen.

De hippie DJ compleet met twee pick up’s de constante stroom aan 60’s en 70’s muziek, de tikken in de platen (grappig dat je je pas realiseert dat je dat mist als je ze weer hoort), het “o ja” en de herkenning was niet van de lucht.

“You know what I miss most?, the moment that you used to put the needle on the record!”

Dat we per ongeluk Paul Mc Cartney zijn 64e verjaardag inzongen, dat het gezelschap voornamelijk engelstalig en behoorlijk tekstvast was, maakte het er ook al niet slechter op.

In zo’n pub heb je toch een beetje het gevoel dat je andermans huiskamer binnenstapt, maar het welkom was warm.

Ik dansde weer veelvuldig, kende aan het eind van de avond aanmerkelijk meer mensen dan aan het begin en was gelukkig nuchter genoeg om niet te vergeten die overdosis mascara van mijn gezicht te halen voor ik ging slapen.