En dan nu wat er gisteren niet meer in zat.
Op maandagavond toog ik samen met voormalig collega stadsdeelvoorzitter Henk van Waveren naar Rotterdam.
Carpoolend (mijn late afspraak op het stadhuis verzette zich tegen een haalbaar reisschema per trein) bespraken wij samen onze agenda voor de avond door.
Beiden zuden wij die avond geinstalleerd worden als lid van de Raad van Toezicht van Dock, een organisatie voor Opbouwwerk en welzijnswerk.
Voor ons allebei een weloverwogen keuze om juist daar toe te treden.
Beiden in ons bestuurlijk verleden tevreden afnemers van het produkt opbouwwerk uit Rotterdam.
Ik ooit als initiator van het aanbesteden van het opbouwwerk en het binnenhalen van een Rotterdamse organisatie (met alle “niet lullen maar poetsen” en “Ajax-Feijenoord” grapjes tot gevolg)
Grappig genoeg met allebei een volstrekt ander invalshoek (over het wat waren we het eens, maar over het hoe bewandelden wij persoonlijk en politiek andere wegen:kort gezegd contract tegenover de intrinsieke wens om bij te willen dragen aan je samenleving).
Wij vinden het allebei goed en boeiend dat juist wij de Raad van Toezicht van deze club gaan versterken.
Zien het allebei met elkaar ook zitten.
Een club die die verschillen van ons weet te bedienen terwijl ze aan zichzelf trouw blijven, mag ons alletwee ook aan zich binden.
Samen spraken we de stukken van die avond in de auto door.
Samen kwamen we licht te laat doordat we verdwaalden in Rotterdam tot grote hilariteit van de Rotterdamse RvT leden: de vuurdoop hebben we daarmee gehad en eens in de zoveel tijd komen ze ook naar Amsterdam.
Na afloop bleek dat we ons beiden stiekum hadden voorgenomen ons de eerste keer rustig te houden.
De gemeenschappelijke constatering na afloop dat dat jammerlijk mislukt was, deed ons lachen.
Het is net als met fietsen, je verleert het nooit.
Ik ben helemaal blij met mijn nieuwe positie en inbreng in een belangrijk maatschappelijk veld en sinds gisteren voel ik me daar als een vis in het water.
Volgens mij dacht mijn bijrijder er net zo over.
